Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou plaatsen. Maar omdat ik eerlijk wil blijven en weet dat er meer mensen zijn die hier mee kampen hoop ik dat andere weten dat ze niet alleen zijn.
Vele kennen dit wel, je bent op een feestje of bij een vergadering en eigenlijk zegt je gevoel ‘ik wil dit niet. Ik wil in bed liggen en gewoon even alleen zijn en huilen’. Je lacht naar de mensen om je heen maar diep van binnen huil je om wat er in je leven gebeurt.
Je weet dat er op dat moment geen tijd is voor dat gevoel, maar wanneer is dit er dan wel?
Juist, veel tijd om even een stap terug te doen en echt het gevoel verwerken is er niet. Of is dat het moment dat je eigenlijk al te ver bent gegaan? Dat je het besef krijgt dat dit gevoel de oorzaak kan zijn van het niet volledig gelukkig zijn? Veel mensen kampen met een depressie of burn-out, hey hands up als je ook soms kampt met dit gevoel….
3 jaar geleden merkte ik verschillende klachten. In de eerste instantie schoof ik dit onder het ontzwangeren want het is 9 maanden op, 9 maanden af toch? Toch bleek dit niet het geval. Ik dacht dat het uiteindelijk mijn schildklier was. Testen gehad bij de huisarts maar daar kwam geen vertraging uit. Na 2 maanden voelde ik een bult ter hoogte van mijn schildklier. Weer naar de huisarts en dit keer een verwijzing naar de internist. Daar eenmaal geweest te zijn en 2 puncties gehad te hebben kwam er uit dat er een goed aardige tumor zat. Vertraagd was hij niet al was het wel op de grens van vertraging maar medicatie mocht ik niet krijgen want ik viel nog net in de norm… Omdat ik gewoon niet lekker was besloot ik om een second opinion te vragen. Na vele onderzoeken in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik dit keer geen geestelijke burn out had, maar waarschijnlijk een medische burn out. Ze konden de bijnieruitputting niet bevestigen maar vermoedden het wel. Ik had hier nog nooit van gehoord maar het bestaat dus echt. Omdat zwanger worden dus niet goed lukt en er veel hormoonbehandelingen zijn geweest en dit alles best veel heeft gevergd van mijn lichaam toont mijn lichaam allemaal kleine signalen dat ik rustiger aan moet gaan doen. Wil het nu zo zijn dat ik nog een behoorlijk traject voor mij had liggen, dus echt een goede stap terug was er niet. Ik kreeg het advies om naar een psychiater te gaan om te kijken hoe ik dingen kon gaan verwerken.
Wel was ik mij bewuster geworden van het pakken van rust!
Zo heb ik vorig jaar behoorlijk wat rode kruisen in mijn agenda gezet met het verzoek aan Sebas en mij zelf deze alleen bij geen andere optie te gebruiken. Deze dagen waren dus bedoelt voor rust!
Door deze rustmomenten kreeg ik het besef dat er momenten zijn waarop ik huil als ik niet wil huilen en lach als ik wil huilen. Het loopt dus niet echt goed. Als ik mensen uitleg over wat ons traject is geweest en welk traject we in zaten dan vertelde ik dit met een behoorlijke pokerface maar achter deze pokerface zit nog een pokerface… als ik het vertelde voelde ik niks. Het leek wel of mijn gevoel op dat moment bevroren was en op geen enkele manier ontdooid kon worden. Maar heel soms ontdooit het en moest ik huilen maar de beste timing daarvoor had ik dus echt niet!
Was dit iets wat ik mij zelf had aangeleerd?
Terug naar het gevoel.
Is een bezoek aan een psycholoog / psychiater echt de enige oplossing om verborgen gevoelens te verwerken? Hoe kunnen we bij dat gevoel wat we diep hebben weggestopt met het doel voor ogen dat je het moet verwerken om daarna echt gelukkig te zijn? Wil ik wel deze gevoelens hardop uitspreken en opnieuw beleven?
In het begin van het jaar 2018 (of eigenlijk al voor we het nieuwe jaar in gingen) voelde ik een druk op 2018. Een druk waarvan ik al tegen mijn omgeving zei ‘ dit wordt een zwaar jaar’ en ‘dit is niet mijn jaar’ ook zei ik ‘ vanaf juni hoop ik meer rust te krijgen’.
Het gekke is dat het deels klopte. De knopen die ik had waren voornamelijk gericht op niet weten wat ons te wachten stond met IVF.
Nu ik zwanger ben na de eerste IVF poging blijkt het zo te zijn dat ik een klap heb gekregen. Je bereidt je voor op maanden misschien wel jaren IVF en toen het in een maand klaar was kwam dit als een klap aan.
Begin van mijn zwangerschap zijn er een aantal dingen gebeurt wat mij over het randje heeft geduwd. Ik zal om bepaalde redenen niet vertellen wat dit is. Toen wij net zwanger waren en het niet heel zeker was dat dit kleintje bleef zitten en er een kans bestond dat het uit zou lopen op een miskraam Gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht. Laten we zeggen dat ik het gevoel kreeg dat ik over de rand heen geduwd werd. Dit was zo’n harde klap dat ik compleet van mijn stuk was. Paniek aanvallen, huilen, niet slapen en hyperventileren waren het gevolg. Na behoorlijk wat weken rust ben ik tot de conclusie gekomen dat wat er toen gebeurt was niet de volledige duw was maar dat ik al stond te wankelen. De emmer was al vol, zeg maar.
In de afgelopen maanden ben ik dus beland in een emotionele rollercoaster en ik dacht dat ik het allemaal wel aankon. Tot het moment dat we hoorde dat ik in verwachting was liep ik op de automatische piloot maar dat moest natuurlijk een keer klaar zijn.
Toen ik de uitslag kreeg begonnen de emoties naar boven te komen. Emoties die ik voor mijn gevoel niet kon plaatsen. Huilen was iets standaards en ik voelde mij te zwak. huilen was eigenlijk het enige wat ik nog kon. Het was tot week 15 van mijn zwangerschap voor ik ben gaan accepteren dat de emoties een reden hadden. Ik moest daarvoor wel echt even een spiegel voor ogen krijgen van mijn familie. Kijk naar wat je de afgelopen 8 jaar heb mee gemaakt Mandy! De emmer was overgelopen en de sluizen stonden open. Door deze spanning, stress en oververmoeidheid door niet slapen kreeg ik met 11-12 weken al behoorlijke harde buiken zelfs zo erg dat ik vaak stil stond door de pijn want een stap verder was er niet meer bij. Toch wilde ik mij er niet bij neer leggen. Waar was de IK gebleven? Waar was Mandy? Compleet verslagen kon ik niks meer hebben. Iemand hoefde maar aan mij te vragen hoe het ging en de sluizen gingen al weer open. Het gaat niet goed met mij! dat was wel duidelijk.
Ik kreeg vanuit alle hoeken het advies om rust te pakken. Ook de gynaecoloog is er duidelijk in: Rust! En behoorlijk grote stappen terug!
Mijn omgeving was niet verrast dat ik die val zou maken want om mij heen zegt iedereen: je hebt veel mee gemaakt en bent continu bezig geweest.
Nu (een aantal weken later) gaat het nog niet beter met mij en heb ik hoe moeilijk dat ook was voor mij de stap gezet om hulp te zoeken.
Mijn o zo gewenste zwangerschap liep niet vlekkeloos zoals bij Brooklyn en door alle emoties en de pijnlijke harde buiken en mijn bekken dat niet mee werkt kon ik totaal niet genieten van het zwanger zijn.
De eerste praktijkondersteuner die ik sprak om te beoordelen waar ik het beste heen kon, begreep het volledig. Ik dacht dat ik mij gewoon aan stelde maar na dit gesprek werd duidelijk dat dit eigenlijk best serieus is en niet onlogisch.
Door de hormonen is mijn pokerface weg, mijn rem is weg. Nu is het dus eigenlijk hoe lastig ook de beste tijd om te verwerken wat ik mee heb gemaakt.
Ik heb vorig jaar mijn eerste gesprekken gehad bij mama kits.
Mama kits is een onderdeel van GGZ. De eerste gesprekken zijn gratis maar als er meer nodig zijn heb je een verwijzing nodig. Wil het zo zijn dat de praktijkondersteuner mij al liet weten dat ik nooit genoeg ga hebben aan 3 gesprekken…
Al is mijn zwangerschap niet een volledige reden van al mijn klachten, toch zijn de meeste zwangerschaps gerelateerd alleen heb ik dus een extra rugzak die ik mee neem.
In het gesprek daar werd voor haar eigenlijk direct al duidelijk dat ik mij sterk probeer te houden terwijl ik genoeg reden heb om verdrietig te zijn. Binnen een gesprek werd mij al duidelijk dat het gene wat ik al jaren doe ik daar ook probeerde maar dat mijn hormonen mij een beetje in de steek lieten. Ik wil zo graag genieten van het moois in mijn buik maar het lukte mij maar niet omdat mijn hormonen er voor zorgen dat alles van de afgelopen jaren er uit komt. Het voelt als falen dat ik hulp nodig heb om weer rustig te worden.
Wat ik wel begin te begrijpen is dat wat ik al 7-8 jaar doe niet helpt. Het weg stoppen van gevoel en dan voornamelijk de teleurstellingen/verdriet en boosheid heeft geen zin.
Ja, ik ben teleurgesteld dat mijn lijf niet doet waarvoor zij gemaakt is.
Ja, ik ben verdrietig dat moeder natuur mij in de steek laat. Dat ik geen kinderen kan krijgen zonder medische hulp. Verdrietig dat het mij het gevoel geeft dat ik minder vrouw ben. Verdrietig dat door mij Sebas dit ook heeft moeten mee maken. Boos op mijn lijf want waarom doet ze het niet goed.
Ik wil zo graag genieten van het moois wat komen gaat maar eerst zal ik moeten verwerken wat er gebeurt is.
“Het echt afsluiten van het verleden om te genieten van het heden…”
Niet alleen het hele trajecten om zwanger te worden maar ook de periode van Brooklyn dat hij zo veel huilde en uiteindelijk toch een koemelkallergie had. De periode dat ik in het ziekenhuis liep omdat ik mij niet goed voelde en ik later een goedaardige schildklier tumor bleek te hebben. En de periode dat ik verging van de pijn door mijn endometriose en uiteindelijk alleen de overgang zou gaan helpen.
Ik weet dat dit verwerken niet binnen een paar weken zal zijn, dit heeft tijd nodig.
Ook heeft mamakits mij laten inzien hoe belangrijk rust is maar ook hoe belangrijk ontspanning is en het doen van leuke dingen! Dan maar met een rolstoel door de dierentuin… Of mij laten afzetten bij het restaurant ipv dat ik mee loop vanaf de garage. Ja ideaal is het niet maar verstandig is het wel. Het is dus altijd die acceptatie waar ik het meeste over struikel…
Op alle vlakken wordt rust mij nu verplicht en medisch gezien de enige oplossing tegen de harde buiken. Ook wordt mij geadviseerd om leuke dingen te blijven doen en dan oplossingen vinden om niet al te veel harde buiken te hebben. Dus een weekendje weg? Prima, maar neem veel rust. Dagje dierentuin? Prima, maar vraag een rolstoel. Even naar de speeltuin met Brooklyn? Prima, ga wel met de auto en/of vraag iemand mee. Een ding is zeker ik doe het niet alleen voor mij zelf ook voor het wondertje in mijn buik.
Het voelt werkelijk als het mooiste cadeau wat ik heb kunnen krijgen. Dit geld eigenlijk voor beide kinderen! 7 jaar gelden zeiden de artsen nog: bereid je voor op een kinderloos bestaan…. en nu groeit er dus een 2e wonder in mijn buik. Zo enorm dankbaar voor ze! Zij hebben straks een sterke mama nodig en daar ben ik nu hard voor aan het vechten.
” Het mooiste cadeau is het cadeau waarvan je dacht dat je het nooit zou krijgen”
Voor mij zijn dat mijn kinderen.
Liefs, Mandy.
Respect voor jou Mandy! Dat je je zo openstelt.. en zal het van je af schrijven je ook wel goed doen ! Wil alleen maar zeggen heel veel sterkte en succes de komende tijd ! En geniet van je wonders ♡
Super lief❤️ Dankje😘
Pokerface het volle emmertje, heel herkenbaar. Sterkte en heel veel succes en probeer ondanks alles toch te genieten van je kids X
Dank je wel. 😊