Wat is er nu precies gebeurd op 16 april 2019… Geboorte Connor!

Rond de geboorte van Connor en ook daarvoor  is er veel gebeur en als blogger is er geen betere manier dan het in een blog uit te leggen en in my case ook van mij af te schrijven 😉

ik wil wel alvast zeggen dat dit dus een lange blog gaat zijn. Ik knip hem bewust niet in stukken omdat ik het hele verhaal wil hebben opgeschreven!

Om de titel beter te kunnen uitleggen zal ik wat verder terug in de tijd moeten. Zoals vele die mij in deze tijd gevolgd hebben weten dat ik erg veel last had van stress. Extreme stress die er voor zorgde dat ik de hele dag door pijnlijke buiken had. Niet gewoon een pijnlijke buik maar zo erg dat ik gebonden was aan de bank en verder weinig kon. Ik voerde gesprekken met mama kitz en daar kwam uit dat ik mijn rust echt heilig moest zijn en dat stress een killer was. Op dat moment wist ik natuurlijk niet hoeveel invloed het had op mij en vooral op mijn baby in de buik, tot op de dag van vandaag voel ik mij mega schuldig tegen over Connor al kon ik zelf weinig doen aan de stress die door andere toen werd veroorzaakt. Wel wist ik dat ik een behoorlijke stap terug moest zetten. Door verschillende situaties die ik nu (nog) niet bekend kan maken door de gevoeligheid en vooral veiligheid voor mij zelf heb ik besloten dat als de tijd rijp is daar een andere blog over komt, ik vermoed dat het namelijk andere mensen misschien kan helpen. Ik kan dus niet vertellen wat er gebeurt is wat zoveel invloed heeft gehad op mij en hier baal ik enorm van want door te bloggen schrijf ik alles van mij af en is het een verwerking die nodig is voor mijzelf, maar goed…

In deze blog ga ik dus alleen vertellen wat er gebeurde net voor en rond de bevalling en natuurijk daarna.

Rond 5 maart 2019 kregen we een groei echo. Omdat ik zwangerschapsdiabetes had kreeg ik meerdere echo’s om in de gaten te houden dat de kleine niet te groot werd en te dik. Die van 19 maart 2019 was de 3e groei echo. Wat mij meteen opviel was dat ze het vaak overdeed, net alsof ze niet zeker was van de meting. Eenmaal alles ingevoerd in de computer kwam het hoge woord er uit: hij is erg klein maar u hoort straks van de gynaecoloog hoe en wat.

Die middag hoorde wij dus dat de kleine spruit een afbuiging liet zien in zijn groeilijn. Als hij die zelfde lijn zou volgen zou hij bij de geboorte met 40 weken Max 2800 gram zijn. Dat is dus erg klein. Ook was mijn bloeddruk voor het eerst in 34 weken te hoog. Mijn zwangerschapsdiabetes had ik perfect in orde en onder controle zonder dat ik een dieet of dergelijke moest volgen. De internist was dus ook erg aan het twijfelen of ik überhaupt leed aan zwangerschapssuiker.

Geschokken vertrokken we weer naar huis met een lading afspraken. Ik kreeg 2 nieuwe afspraken voor groei echo’s en alvast een extra bloeddruk controle een week later. Dus netjes als we waren melde ik mij 25 maart weer op de poli om mijn bloeddruk te laten meten. Deze was netjes. Wel had ik sinds een paar dagen hoofdpijn. Ik kreeg de melding dat als de hoofdpijn erger zou worden dat ik moest bellen en ik mocht weer naar huis. Ik zou een week later weer een groei echo krijgen en zouden we horen hoe het met de kleine man ging….

Woensdag 27 maart was ik jarig. Omdat ik niet lekker liep deze zwangerschap hadden Sebas en ik besloten dat zodra de kleine er was en we weer ritme hadden, de kleine een nachtje bij opa en oma kon blijven zodat wij mijn verjaardag zouden gaan vieren met ze 2e.

Die woensdag ochtend stond ik op alsof ik een feestje had gehad met behoorlijk wat alcohol… Echt een kater gevoel. Dat is natuurlijk niet het geval geweest! Want dat ik niet dronk was natuurlijk logisch!  Dat ik flinke hoofdpijn had klopte niet helemaal. Rond 8:00 besloot ik toch het ziekenhuis te bellen, omdat ze net in overleg zaten moest ik rond 9:00 weer bellen, dus zo gezegd zo gedaan belde ik netjes om 9:00 weer naar hun op. Omdat ik 35 weken was, bekend was met een hoge bloeddruk en bij Brooklyn lichte zwangerschapsvergiftiging had gehad moest ik meteen komen. Dus braaf gingen wij gezellig op mijn verjaardag naar het ziekenhuis. Het was de eerste keer op de acute unit en het eerste wat ons opviel was dat ze het erg druk hadden en we lang moesten wachten.

Eenmaal mijn bloeddruk gemeten moesten ik minimaal 30 minuten aan de ctg. Uiteindelijk werd dit dik 1 uur. Toen mocht ik nog even mijn urine opvangen in een potje om te kijken of er geen eiwitten in mijn urine zat. Mijn bloeddruk was inderdaad verhoogd maar nog niet zo hoog dat ze zich direct zorgen maakte. Gelukkig was de ctg goed.
Het duurde enorm lang voor we verder geholpen werden en het potje urine bleef maar op het kastje staan. Zelfs zo lang dat mijn man naar hun kantine is gelopen om te vragen waar wij nu eigenlijk nog op  aan het wachten waren. Gelukkig kregen we te horen dat op de hoge bloeddruk na er niks was gevonden en ik weer lekker naar huis mocht. Toch kreeg ik te horen dat ik 2 x per week moest komen voor een ctg / bloeddruk meting en urine onderzoek en 1x  per week zou ik een echo krijgen om de kleine in de gaten te houden. Bij deze echo keken ze naar zijn groei, hersenen en doorbloeding van de navelstreng en de hoeveelheid vruchtwater.

Dus weer met een lading afspraken gingen we die woensdag middag weer naar huis. Omdat we ook Brooklyn hadden was er best wat geregel nodig want op de woensdag is hij altijd vroeg uit. Gelukkig had ik alle steun van mijn ouders en heeft mijn moeder op dat moment Brooklyn opgehaald van school en hadden ze zelfs een bloementje en een kaartje gehaald voor mijn verjaardag. Ondanks alles voelde ik mij daardoor toch een beetje jarig!

Maandag 1 april kreeg ik een echo en dit keer kreeg ik te horen dat hij was aangekomen en weer een normale groeilijn had. Blij maar ook verbaasd gingen we naar huis. Hoe krom het ook klinkt ik vertrouwde het dus niet. Dinsdag 2 april moest ik naar de gynaecoloog en ze vertelde mij dat de groei weer goed was gelukkig, echter bij het meten van mijn bloeddruk werd ik met 145-100 weer direct door gestuurd naar de acute unit. Eenmaal weer daar kreeg ik weer de standaard onderzoeken. Gelukkig mocht ik weer naar huis.

Woensdag 3 april moest ik voor de intake komen van de keizersnee. Het gesprek ging goed maar eenmaal op het punt van het meten van mijn bloeddruk keek ze op en vertelde mij dat met 145-100 ze mij niet mag weg sturen…. Juist , acute unit again. Intussen herkende het personeel van deze afdeling mij al… Ik weet uit ervaring dat dit betekend dat je te vaak komt of gewoon bloed irritant of juist te aardig bent… 😉 Ik denk niet dat ik bloed irritant ben en ja aardig ben ik wel, echter was in mijn geval toch te vaak komen in korte tijd aan de orde 🙂 

Wij hadden Brooklyn die dag bij ons dus Sebas heeft hem snel naar mijn ouders gebracht. Eenmaal weer een aantal uren daar kreeg ik het goede nieuws dat ik weer naar huis mocht. Wel kreeg ik een afspraak voor vrijdag 5 april om weer naar de acute unit te komen. Gelukkig was ook die dag alles goed.

Mijn gevoel werd steeds slechter en ik kreeg steeds meer het gevoel dat er gerekt werd maar het gewoon echt niet goed ging met de kleine.

Die vrijdag was er niks en mocht ik naar huis, toch bleef het gevoel sterk dat het niet goed ging met de baby…

maandag 8 april moest ik eerst naar de gynaecoloog daarna kreeg ik de afspraak voor de acute unit onderzoeken en als laatste een echo. De zuster wilde ons helpen en ging schuiven met wat afspraken maar achteraf liep dat dus helemaal mis. De afspraak voor gynaecoloog kwam voor de afspraken op de acute unit. Nog voor ze ons echt gesproken had kwam ze met het verhaal dat ze al die extra afspraken en voorzorg afspraken onnodig vond. Na haar verhaal vertelde ik haar dat ik van donderdag op vrijdag uren lang in de nacht voorweeën had gehad en van vrijdag op zaterdag ook. Sinds dien voelde ik de kleine wel maar veel minder dan normaal. Op basis van dat verhaal besloot ze toch maar mijn bloeddruk te meten…..160-110 tja dat was natuurlijk niet goed en besloot ze om toch maar wel een ctg te laten maken en mijn urine te onderzoeken.

Die dag liep alles dus anders. Waarbij de gynaecoloog mij eerst naar huis wilde sturen omdat ze het allemaal maar onzin vond, sloten we die dag af met 2 ctg onderzoeken waar een dip in de hartslag van de baby werd gezien. Op basis van de hoge bloeddruk en de slechte ctg besloten ze mij een nacht te houden.

Ons werd verteld dat als hij in de volgende 2 ctgs een dip liet zien ze hem die zelfde week nog gingen halen. Dinsdag 9 april hoorde ik dat de 2e ctg weer goed was.

Ondanks het goeie nieuws was ik er klaar mee. Ik was dood moe van alle zorgen en stress en maakte mij ondanks de goede ctg zorgen om De baby. Het voelde niet goed en ik had het idee dat mijn lijf liet merken dat het niet goed was.

De arts vertelde mij dat het verstandig was om te wachten met een keizersnee tot zeker 39 weken en dat als ze het echt niet meer vertrouwde ze hem eerder gingen halen. Ik was die dag precies 37 weken precies dus nu was het in deze omstandigheden niet verstandig om de baby te halen. Achteraf gezien weet ik zeker dat het voor mij en Connor beter had geweest om hem eerder te halen!

Eenmaal thuis moest ik huilen. Ik voelde mij niet goed en mijn gevoel zei dat het niet goed ging met de baby.

Die week moest ik vrijdag terug komen en alles was goed, toch zei mijn gevoel nog altijd dat het niet klopte… De bloeddruk werd normaal half zittend gedaan en nu lag ik onderuit, volledig plat. Ook vonden ze sporen van eiwitten in mijn urine maar dat werd als niet buitensporig verklaard… ik voelde de baby extreem minder en mijn zorgen werden alleen maar groter terwijl hun onderzoeken iets anders liet zien.

Maandag 15 april kregen we weer een goeiecho en het enige wat ik zei tegen mijn man was dat het niet goed voelde. De baby lag erg stil maar de echoscopist zei dat hij waarschijnlijk sliep. Echter de combi met weinig voelen en deze beelden maakte mij meer zorgen dat hun op dat moment uitten. Ook was er geen vruchtwater meer te zien…

16 april 2019 de geboorte dag!,

Ik moest weer voor een ctg, bloeddruk en urine onderzoek komen.

Mijn man was zo vaak al mee geweest dat hij na overleg met mij besloot om nog een dagje te gaan werken. Hij wilde alles op orde hebben voor de keizersnee, die gepland stond voor een week later. Mijn moeder en vader hadden net de griep gekregen dus ik wilde hun niet lastig vallen.

Toen ik mijn moeder vertelde dat ik alleen ging besloot ze mee te gaan. Ook zij voelde dat ze beter mee kon gaan.

Dus een brave patiënt dat ik was, melde ik mij weer netjes die disdag middag mij om 13:00 in het ziekenhuis bij de acute unit.

Meteen werd mij weer gevraagd of ik mijn urine wilde opvangen en daarna mocht ik gaan liggen voor de ctg en gingen ze mijn bloeddruk nog even meten. Urine gaf lichte sporen aan maar niks om ons druk over te maken en mijn bloeddruk was goed. Dat mijn bloeddruk goed was verbaasde mij opnieuw want hij was de afgelopen weken weinig goed geweest en ik voelde mij niet goed. Maar goed ik probeerde mijn vertrouwen in hun weer terug te krijgen en er vanuit te gaan dat ze het juist hadden gemeten.

Ik heb aan de ctg gehangen van 13:15 tot 15:00 en elke keer kwam er iemand onze kamer in met de vraag hoe het ging. Rond 15:00 kwam de arts even langs. De ctg van uw kindje is te stabiel. Waarschijnlijk slaapt hij dus als u even naar beneden wil om wat te gaan eten en om even uw benen te strekken, is dat wel verstandig. We verwachten dat als u rond 15:45 weer bij ons komt, de kleine een mooie ctg laat zien. Dus zo gezegd zo gedaan, Ik ging braaf naar beneden om even een stukje te wandelen en wat te eten. We merkte dat ik om de 7-8 min een pijnlijke buik kreeg maar ik zocht daar nog niet veel achter. Ik had al vanaf 15 weken zwangerschap pijnlijke harde buiken… Enige verschil was dat ze nu te voorspellen waren en laat dat dan weer vreemd zijn. Tot deze dag had ik vooral pijnlijke buiken bij inspanning of gewoon lopen en die dag had ik het zelfs gewoon in rust…

15:45 melde ik mij weer netjes bij de afdeling en werd ik weer aan de ctg gehangen.

rond 17:15 merkte ik dat de pijnlijke buiken al om de 6 min kwamen en ik werd ook ongeduldig want het duurde wel heel lang voor ik werd verlost van de draden. Rond dat tijd stip kwamen er 2 assistentes binnen en begonnen een  gesprek met mij . Ik uiten mij zorgen en dat ik er geen vertrouwen meer in had deze situatie. Als het aan mij zou liggen dan had de kleine al geboren geweest en dat is niet omdat ik sneller wilde bevallen maar puur het gevoel dat het niet goed ging. Rond 17:30 werd ik van het apparaat af gehaald en kwam de dokter nog even bij mij langs. Mevrouw ik heb het idee dat u stress heeft.. klopt dat?( Goh nee joh hoe kom je daar bij…. ) Ja ik heb zeker stress! was mijn antwoord. Ik maakte mij erge zorgen over de kleine en ik heb het gevoel dat het helemaal niet goed gaat daarbinnen. Laten we dan even de stress om andere factoren even weg denken…

Mevrouw ik vermoed dat uw stress er voor zorgt dat de baby ook stress heeft… Dus mijn advies is om weer even te gaan wandelen en wat te eten want het is intussen eten’s tijd. Ik hoop dat als u weer wat ontspannen bent we binnen een half uurtje een mooie ctg hebben en u lekker naar huis kan. De kleine is te stabiel qua hartslag en we willen schommeling zien.

Dus wij weer braaf naar beneden. Intussen pufte ik toch om de 5-6 min een harde buik weg. Mijn moeder en ik zelf ook kregen het idee dat mijn bevalling toch echt begonnen was.

Om 18:30 moest ik mij voor de zoveelste keer weer melden en werd ik weer vast gezet aan de ctg. Na 30 min kwam er een verpleegkundige binnen en vroeg hoe het ging. Ik had om de 5 min een pijnlijke buik, ze kon die inderdaad zien en vermoeden dat de bevalling begonnen was. Ik kreeg de vraag wat ik wilde als het bleek dat dit het geval was en ik ontsluiting had…. Ik gaf aan dat als de ontsluiting echt meer dan 5 cm was ik het wel wilde proberen ipv een keizersnede.

rond 19:00 werd ik gecontroleerd maar ik had geen ontsluiting.Gewoon 0,00 ontsluiting. Wel had ik elke 5 min pijn/heel veel pijn en dat straalde door naar mijn rug en benen.

19:30 lag ik weer aan de ctg en om 20:30 werd ik er afgehaald. Het bleef tot zeker 21:30 rustig en zagen we geen artsen of verpleegkundigen. Rond 21:30 stapte de dienstdoende arts binnen. Super lief vroeg ze of ik het goed vond dat ze zelf nog even met de echo ging kijken. Dit was natuurlijk goed! Ze vertelde dat ze mijn volledige dossier had door genomen en het daarom zo lang duurde, ze wilde zelf met de echo kijken hoe het ging, het met eigen ogen zien.

Op dat moment was sebas met mijn moeder aan het bellen want die was toch wel onrustig en wist niet wat er allemaal speelde. Hij maakte zich toch ook zorgen en wilde weten of hij iets moest regelen..
Op dat moment zei de gynaecoloog: zet je man maar even op luidspreker….

‘U hoeft niet met piepende banden deze kant op maar u moet wel hier naar toe komen. Wij gaan vanavond nog u kindje halen!’

Wow dat was slikken!
De gynaecoloog legde uit dat ze merkt dat het klaar is, Connor zat niet lekker meer in mijn buik.

Toen ging het met vlagen voorbij. Huilen, angst, verdriet, blijheid en heel veel pijn is wat ik voelde!

Huilen omdat ik blij was dat een arts mij eindelijk serieus nam en mijn moedergevoel toch klopte.

Huilen door angst, wat ging er gebeuren? Ging het die laatste uurtjes nog wel lukken voor hem daar binnen? Verdrietig omdat ik hem niet die veiligheid in mijn buik meer kon bieden. Ergens ook boos op mijn lijf…

intussen kwamen de weeën heftiger en deden ze extreem veel pijn. De gynaecoloog legde uit dat er 0 vruchtwater meer was en daardoor zijn de weeën nog pijnlijker, het enige wat ik dacht was: nou lekker dan, Nog meer onnodig pijn! Nu achteraf weten we dat hij zo ie zo die dag of net na middernacht had gekomen.

Mijn moeder nam op dat moment meteen afscheid van mij en pas achteraf besef ik hoe extreem moeilijk dat is geweest voor haar. Je laat je dochter achter in een heftige situatie niet wetende wat er gaat gebeuren… Zij ging naar mijn vader toe en samen gingen ze naar Sebas toe. Zij hebben toen Brooklyn mee genomen naar hun huis en Sebas is toen met het bekende vluchtkoffertje en natuurlijk de Maxi-cosi naar het ziekenhuis gekomen. Hij kwam binnen en ik was nog wat weeën aan het weg puffen. Het was toen echt wachten tot de ok klaar was. Ik werd in een ok pakje gepropt en Sebas ook. Het leukste vind ik toch de extreem sexy onderbroekje dit voelt en lijkt op visgaas… Toen mochten we eindelijk naar de ok. Ik werd met bed en al daar naartoe gereden en ook kreeg ik een ctg scan aan mijn bed gehangen zodat ze tot zeker de keizersnee de hartslag van Connor in de gaten konden houden. 

Op de ok aangekomen weet ik alleen nog een paar flinke uitschieters maar veel is mij voorbij gegaan.

Op het moment dat ik een wee kreeg moest de anesthesist lachen en grapte, want Connor werd naar buiten gedrukt en er kwam een mega bult wat echt leek op de trailer van een film over aliens… Ik kreeg dan eindelijk de ruggenprik en dat was een mega verademing. Ook voor al omdat ik wist dat Connor nooit maar dan ook nooit op de natuurlijke manier geboren had geweest.

Tijdens de ingreep gleed mijn bloeddruk erg vaak weg en verloor daardoor ook wat vaker het besef. Toen Was hij daar! Eindelijk hadden ze hem er uit. Na weken/ maanden van onzekerheid was hij eindelijk geboren… Maar het was stil!  Ik hoorde de Co fluisteren tegen de gynaecoloog dat het echt de beste beslissing ooit was om hem er nu meteen uit te halen dat ze echt niet langer hadden moeten wachten… Ik begon te huilen want het duurde lang, heel lang voor hij echt een kick gaf. De anesthesist probeerde mij gerust te stellen en ook de gynaecoloog legde uit dat de kinderartsen goed voor hem zorgde. Hij had echt even wat hulp nodig. Ook werd duidelijk dat hij wel heel erg klein was. Ik besefte mij pas 1 jaar later na het zien van de foto’s wat ze bedoelde met hulp. Dat de kinderartsen 2 stuks er waren kwam omdat ze deze vanaf het moment dat ze zeiden we gaan hem halen al hadden opgeroepen. Er was al een vermoeden dat ze nodig waren.

LET OP VOLGENDE FOTO’S KUNNEN ALS SCHOKKEND ERVAREN WORDEN.:

Connor is beademd en zijn score was de eerste minuut 3 wat erg zorgwekkend is. Hij ademde niet zelfstandig. 2 kinderartsen hebben hem onderzocht en dus geholpen. Hij was volledig blauw vandaar dat wij deze foto’s zwart wit hebben gehaakt. Pas rond de 5 minuten kreeg hij een normale score en ademde hij zelfstandig. 

 

Eindelijk kreeg ik hem te zien! Zo klein en zo rustig.

Op het moment dat het goed ging met Connor moest ik natuurlijk nog gedicht worden. Connor is met de couveuse naar mijn kamer gereden. Daar hebben ze hem gewogen. Op dat moment werd duidelijk hoe klein Connor echt was. Ook werd hij bij gevoed. Daarna is hij met luiertje om op Sebas zijn blote borst gelegd om een hechtmoment te krijgen en om natuurlijke warmte te krijgen. Dat hechtmoment vond ik wel fijn achteraf want dit kon ik natuurlijk niet meteen met hem doen. 

Toen ik eindelijk op de kamer kwam zag ik Sebas met een piepklein babytje zitten. De zuster vroeg meteen: en wat denk je dat hij weegt? Ik was nog wat suf dus kon echt even niets bedenken en ze vertelde mij meteen dat hij echt heel klein was. Hij woog 2270 gram.

De nacht is als een waas voorbij gegaan…. Het enige wat mij nog goed is bijgebleven dat ik die bewuste nacht voor Tarzan heb gespeeld…. Nee serieus! Ik moest van bed a naar bed b omdat blijkbaar iemand heel slim mijn katheter in het bed had neergelegd en deze was dus gaan lekken. Mijn hele bed zat onder maar dat merkte ik natuurlijk niet want mijn ruggenprik werkte nog. Omdat het zoveel was moest ik echt naar een ander bed maar ja mijn benen waren verdoofd tot zeker aan mijn borst. De zusters en Sebas hebben mijn benen vast gepakt, opgetild en ik heb via de papegaai mij verplaatst (Tarzan dus)… De zusters en Sebas ook waren flink onder de indruk van mijn kracht.

De volgende ochtend:

In de loop van de ochtend kreeg ik meerdere artsen en co-assistentes aan mijn bed. Mijn situatie is in het artsenoverleg besproken omdat in ons geval een baby echt in levensgevaar is geweest. 

De arts die mijn vruchtbaarheidstraject heeft geregeld voor Brooklyn had die dag dienst en kwam ook even kijken. Ze had in de artsenoverleg gehoord wat er was gebeurd en wilde ook met eigen ogen zien hoe klein Connor was ook omdat ze mijn buik tijdens de zwangerschap had gezien 😉 Daarnaast kwamen ook andere artsen langs om mijn verhaal aan te horen en ook veel co-assistentes. Ze wilden mijn verhaal horen om een goed beeld te krijgen, achteraf ook omdat mijn moedergevoel meer zei dan hun metingen..

Ook de arts die mij rond 17:30 vertelde mijn stress en over dat de baby stress had daardoor kwam naar mij toe. Zij was heel erg geschrokken toen zij dit die ochtend hoorde en wilde haar excuses aanbieden. Achteraf had ze meer tijd moeten nemen om het dossier te lezen en had ze wellicht na zelf goed geïnformeerd te zijn en de echo te hebben gezien ook het besluit al eerder gemaakt. Ze vond het afschuwelijk dat Connor door haar handelen in gevaar is geweest. Omdat ik het echt heel goed vind dat ze naar mij toe kwam en ze oprecht aangeslagen was door de situatie vind ik het goed zo. Zij gaf mij wel aan dat als ik ooit nog vragen heb of haar nogmaals wil spreken ik altijd kan bellen en dit geregeld wordt. Zij vertelde mij dat ik nooit maar dan ook nooit meer mag twijfelen aan mijn moedergevoel! Dat ik al die weken een juiste gevoel had over mijn baby.

De bewuste gynaecoloog die Connor gehaald heeft kwam natuurlijk ook langs en vertelde wat ze ervaren heeft. Dat het inderdaad echt net op tijd was. Ze hadden gezien dat Connor langere tijd niet echt voeding heeft gekregen in mijn buik en dat verklaarde ook waarom hij zo mega klein was. Het was dus de juiste beslissing geweest. Ook zij gaf aan dat ik echt nooit meer hoef te twijfelen aan mijn moedergevoel. Ik voelde dat het niet goed ging, Ik zei dat het niet goed ging en bleef dit melden en achteraf bleek dat het inderdaad niet goed met hem ging.

Ik werd geïnformeerd over wat dysmatuur betekende en wat dit voor ons zou inhouden. Hij zou gaan inhalen met eten. Het was op dat moment ook echt verdriet wat er bij mij naar boven kwam want het inhalen kwam door dat hij een langere tijd echt honger heeft gehad in mijn buik.

Helaas kwam mijn borstvoeding niet op gang en hebben we hem heel vaak op verschillende manieren moeten bijvoeden. Het bestond echt uit eerst kolven, daarna dat beetje voeden en daarna nog bijvoeden en zo door.

Toen mochten wij na een paar dagen naar huis. Het ging goed met Connor en ook ik was goed en kon mijzelf al goed verzorgen en doen. Omdat Connor zo klein was hebben we van alles geprobeerd om hem op de juiste manier in die maxi-cosi te krijgen want in Connor zijn geval was de maxi ook echt te maxi 🙂 De zuster heeft ons geholpen en zo brachten wij een heel klein propje baby thuis.

Eenmaal thuis ga je in een bubbel, echter was mijn babybubbel erg grijs en naar want ik had mega pijn aan de wond van de keizersnede. Waar ik bij Brooklyn dezelfde dag alles zelf deed en ik mij prima voelde zat ik hier elke avond te huilen van de pijn. Ook dit keer had ik het gevoel dat er iets niet klopte… Elke keer wist de kraamverzorgster mij te vertellen dat dit normaal was voor de 2e keer een keizersnede en dat elke keizersnede en bevalling anders is. Het kwam vast goed.. Op dag 6 werden de nietjes er uitgehaald want die leken te gaan ontsteken. Op dag 8 werd ik in de nacht wakker en ging ik Connor voeden ik verbaasde mij wel een beetje over het fijt dat ik minder pijn had. In de eerste instantie dacht ik he he eindelijk gaat het beter… tot ik aan de zijkant van mijn buik iets voelde lopen, vocht! Ik dacht he wat is dit maar ik kon de wond zelf niet zien. Het was pus en bloed. Ik maakte Sebas wakker om te kijken en hij zag dat aan de zijkant van mijn wond er een stukje was open gesprongen ter grote van ongeveer 1 cm en daar kwam de pus en bloed uit. Toen de kraamverzorgster op dat 9 kwam vond zij het niet nodig om de verloskundige te bellen en vertelde dat we de wond moesten schoonmaken met gekookt afgekoeld water en bijv met wat Camille thee. Op dag 10 ging zij weer weg maar ik had echt het idee dat de wond er niet beter uit zag. Ik heb toen die middag de verloskundige gebeld en die kwamen kijken. Ook zij vond het er veel roder uitzien en inderdaad was een stukje los gesprongen door waarschijnlijk de druk van de pus. Ik werd opnieuw naar de acute unit gestuurd… Ja als of ik intussen niet weet waar dat is! Ik kwam daar binnen en iedereen herkende mij nog. Dit keer konden ze Connor nogmaals zien wat voor hun ook fijn is. Ik werd vrij snel geholpen en een zuster keek de wond na. Ze schrok heel erg en had het idee dat wat ze ging doen echt pijn ging doen. Ik daar in tegen had bijna geen pijn meer. Te ging de wond onderhuids spoelen zodat alle pus weg was. Ze vroeg meerdere keren of het wel goed ging met mij. Het ging prima met mij en vond het zelfs fijn aan voelen 🙂 Hoe bizar is dat! Sebas draaide zich even om want het zag er nogal heftig uit, niet wetende wat de toekomst hem te wachten stond 😉 Ook werd de pus op kweek gezet om te kijken of ze konden zien om wat voor ontsteking het ging.

We moesten thuis 2x per dag gaan schoon maken en op de natuurlijke manier laten drogen. Zo gezegd zo gedaan. Toch kreeg ik na 2 dagen meer pijn en was er aan de andere kant ook een stukje open gesprongen waar pus uit kwam. Dus braaf belde ik het ziekenhuis op. Nee dat was zeker niet te bedoeling en we moesten opnieuw komen. Dus nogmaals die kant op gegaan. Dit keer werd opnieuw met spoed een kweek gedaan en daar kwam uit dat ik een huidbacterie had opgelopen tijdens de operatie. Deze huidbacterie is heel erg gevaarlijk en we waren er goed op tijd bij door zo snel te bellen. De co assistente die die dag mij hielp was ook de gene die bij de keizersnede was. Het was een mooi moment voor mij om te vragen hoe op tijd wij waren met het halen van Connor… Zij wist mij vertellen dat we geen 10 min later hadden moeten zijn. Bam, klap in mijn gezicht. Ik wist dat hij het net aan gered had maar het idee dat hij 10 min later niet meer had geleefd daar schrok ik heel erg van. Het gaf ook de bevestiging van wat ik op het moment van de keizersnede gevoeld had.

Ik kreeg antibiotica die geschikt was tijdens de borstvoeding maar ook de juiste bacterie aanpakte. Dit keer kregen we instructies om aan beide kanten met warm/ lauw water (gewoon kraanwater) te spoelen met een spuitje onderhuids. Zo gingen we in die avond want dat was het op dat moment naar de avond apotheek om bedmatjes en spuiten te halen en natuurlijk de antibiotica.

Omdat ze die avond al hadden gespoeld moesten we dat de volgende ochtend doen. Ik zelf kon er niet bij dus Sebas moest het doen maar vond dit erg lastig en toen hebben wij mijn moeder gevraagd om hem daar 1x in te begeleiden. Het is ook niet niks om een grote spuit met warm water een wond in te steken en dan te spuiten, en dat aan 2 kanten!

Elke dag 2x, we kregen er handigheid in en ik knapte met de dag op! Het maakte mij boos dat de kraamverzorgster daar zo laks over had gedaan.

Met 6 weken kon ik eindelijk weer stukjes lopen maar de wonden waren pas met 8 weken bijna gesloten. Door dit alles en de verwerking van de geboorte van Connor kon ik niet genieten de eerste weken en verstuurde wij pas met 3weken de geboorte kaartjes. Wij hebben mensen gevraagd om ons rust te geven en dat deed iedereen netjes. We nodigde mensen op ons tempo uit.

Ik heb een lange tijd nodig gehad om alles een plekje te geven en zelfs op deze dag nu ik dit schrijf vind ik het heftig om te lezen hoe slecht het met Connor ging. Hij is nu een stuiterbal door ons huis. Hij is meestal super lief en vooral heel grappig. Het is onbegrijpelijk hoe zo’n klein kindje nu al zo groot kan zijn en wat ze toen zeiden over inhalen dat klopt helemaal. Hij eet heel goed en begint nu pas kieskeurig te zijn. Zo at hij op vakantie in juli 2020 drie groter jongens er gewoon uit en plukte bij hun de stukken vlees van hun bord. 

Heeft hij nog wat overgehouden aan zijn nood? Ik vermoed van wel maar bewijzen kan ik het niet. Zo heeft Connor in veel dingen nog een slechte start gehad. Ik zal daar binnenkort ook een blog over schrijven. Een blog waar in ik bewijs kan leveren dat je altijd je moeder gevoel moet volgen! Maar kom op dat is in deze blog wel al te lezen denk ik!

Ik hoop dat jullie de blog tot het eind hebben kunnen lezen. Ik kan mij voorstellen dat dit best even tijd kost 😉 

Voor nu is het feest in ons huis want het mannetje uit deze blog, die zo klein was is nu vandaag 3 jaar geworden!

Voor nu dank jullie wel voor het lezen!

Liefs,

Mandy