Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou plaatsen. Maar omdat ik eerlijk wil blijven en weet dat er meer mensen zijn die hier mee kampen hoop ik dat andere weten dat ze niet alleen zijn.
Vele kennen dit wel, je bent op een feestje of bij een vergadering en eigenlijk zegt je gevoel ‘ik wil dit niet. Ik wil in bed liggen en gewoon even alleen zijn en huilen’. Je lacht naar de mensen om je heen maar diep van binnen huil je om wat er in je leven gebeurt.
Je weet dat er op dat moment geen tijd is voor dat gevoel, maar wanneer is dit er dan wel?
Juist, veel tijd om even een stap terug te doen en echt het gevoel verwerken is er niet. Of is dat het moment dat je eigenlijk al te ver bent gegaan? Dat je het besef krijgt dat dit gevoel de oorzaak kan zijn van het niet volledig gelukkig zijn? Veel mensen kampen met een depressie of burn-out, hey hands up als je ook soms kampt met dit gevoel….
Dutch 
English