Maand: mei 2018

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

Wow de test zegt zwanger!!! Ik kon het nog niet geloven! We waren door het dolle heen en ik wist niet waar ik nu weer met mijn vreugde heen moest. We waren zo blij dat er geen woorden voor te vinden waren. Als je zo lang wacht kun je het ook bijna niet geloven als de test positief is. 3 jaar wachten werd dan eindelijk beloond en zou dan toch onze kinderwens in vervulling gaan. Het eerste moment heb je vreugde maar al snel gaan er veel onzekerheden door je heen en ook veel vragen want tja hoe nu verder…. Door die onzekerheid ga je nog wel een paar keer testen. Mijn eerste test was dus een Clear blue met alleen het woordje zwanger.

Mijn 2^e test was de volgende dag en dat was een Kruidvat test en ook deze was dus positief. Het gekke is dat je eerder foto’s maakte om te kijken of er überhaupt wel een lijntje staat want je gaat ze zien terwijl ze er niet zijn, maar zodra je zwanger bent wil je alleen maar herinneringen opslaan en tegelijk de bevestiging krijgen dat het echt waar is.

Ik moest bellen om een afspraak te maken voor een echo als ik 5 weken was. De assistente reageerde erg verbaasd want er is toch met 5 weken niks te zien. Op wat aandringen dat ze mijn dossier zou lezen kwam ze er achter dat de arts inderdaad dit advies had gegeven.

Ook tijdens dit telefoongesprek gaf ik aan dat ik nog altijd bruin bloed verloor en krampen had. Ze gaf aan dat dit wel kan en dat dit er bij kan horen. Ook mijn huid reageerde erg fel, ik heb atopisch eczeem en dat reageerde dus heel heftig op de hormonen. Ik had toch gelukkig wel wat zwangerschapskwaaltjes zoals hoofdpijn, moe echt heel moe, last van mijn darmen, last van mijn onderrug en ik moest veel plassen. Normaal wordt je niet echt blij van deze klachten maar door deze klachten had ik wel echt het idee dat ik zwanger was. Eindelijk was het zover, de eerste echo kreeg ik dus op vrijdag 25-4-2014 en hier onder hoe zo iets er uit ziet.

Ze zagen op die echo dat ik 5 weken en 2 dagen was meer dan alleen het rondje was er niet te zien maar zwanger was ik wel degelijk en het zat ook op de juiste plek. Ik moest na 3 weken terug komen en maakte dus ook trouw de afspraak voor de 8 weken echo. Als je weet dat je zwanger bent duren 3 weken een eeuwigheid…

Angst maar toch moeders voor moeders… Ik was erg bang want ik verloor nog altijd oud bloed met daarbij krampen. Volgens het ziekenhuis zou dit de innesteling kunnen zijn geweest en was mijn lichaam nu aan het opruimen.

Omdat ik zelf natuurlijk moeilijk zwanger was geworden wilde ik zo ie zo iets terug doen voor vrouwen die net zoals mij een kinderwens hadden maar hulp van het ziekenhuis echt nodig was. Ik maakte een afspraak voor week 7. Vanaf nu moest ik dus gewoon weer wachten…

Wordt vervolgd….

 

 

Ik heb de afgelopen weken vaak blogs geschreven en daar krijg ik eigenlijk alleen maar positieve reacties op.

Toch heb ik ervaren in de afgelopen jaren dat hoe je bijvoorbeeld iets schrijft in een sms’je soms anders kan overkomen dan je eigenlijk bedoelde.

Vaak als iets dan echt explodeert en de mensen ruzie krijgen om een berichtje en ze dan ook echt face to face komen, blijkt dat de berichtjes die verstuurd zijn gewoon niet goed zijn overgekomen.

Maar hoe zit dit nou?

Ik begrijp van Sebas dat je dingen anders kunt lezen omdat er geen toonhoogte in zo’n berichtje zit. Het is een vlak berichtje die op verschillende manieren gelezen kan worden.

Mocht er bijvoorbeeld irritaties zijn is het verstandiger om echt face to face te komen en de dingen zo uit te praten dan dat we dit doen via de app.

Toch blijkt Face to Face in de praktijk erg lastig om te regelen. We hebben het vaak te druk om even langs te gaan of vinden het gewoon moeilijk om met elkaar eerlijk en open te spreken.

Tuurlijk hebben we allemaal onze eigen mening en sommige (waaronder ik) steken deze niet altijd onder stoelen of banken.

Toch vind ook ik het lastig om soms eerlijk te zeggen wat ik ergens van vind, vooral als het iemand is die ik graag mag of die dicht bij mij staat en waar ik van hou. Wetende dat wat ik ga zeggen niet leuk is om te horen en dus kan kwetsen.

Toch probeer ik juist tegen de mensen die dicht bij mij staan en waar ik van hou mijn eerlijke mening te geven omdat juist door eerlijk tegen elkaar te zijn je het meeste bereikt met elkaar.

Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, toch is eerlijk zijn tegen elkaar de basis van je vriendschap of relatie.

De afgelopen periode heb ik mij heel erg gestoord aan mensen, zijn dit mijn hormonen of heb ik recht om geïrriteerd te zijn?

Ik zelf denk van beide. Ik denk dat door de hormonen het allemaal wat harder aan komt en de irritatie gebaseerd is op het gedrag die iemand anders toont.

Ik weet het, niet eerlijk als diegene niet weet dat ik geïrriteerd ben… toch?

In de afgelopen jaren heb ik vaak mee gemaakt dat een ruzie uitpraten zo veel beter is dan de irritatie te laten vermenigvuldigen. Want dat is wat er gebeurt als je het niet uit spreekt.

Het is net als onkruid… het vergaat niet! De irritatie bouwt zich met elk klein dingetje op tot het zo hoog komt te staan dat je er niet meer overheen kunt kijken.

Er is laatst iets gebeurt waarom ik dit nu schrijf. En na behoorlijk wat irritatie heb ik dit uitgesproken en de vriendschap is nu weer sterker geworden dat hij eerder was!

De rede van mijn irritatie was iets wat ik bij heel veel reacties had:

Sebas en ik hebben net te horen gekregen dat de enige manier om nog een 2^e kindje te kunnen krijgen via ivf gaat zijn. Dit geeft een enorm dubbel gevoel. Je hoort als eerste dat het definitief is dat zwanger worden via de “normale” manier niet meer gaat lukken maar je hoort ook dat er nog een kans is op een kindje.

Voor de buitenwereld komt alleen het laatste goed over, zij horen dus dat er nog een kans is op een kindje…

Fijn natuurlijk als mensen het positieve kunnen zien in ivf. Ik daarentegen ben er dus erg dubbel over want ik zie op dit moment alleen maar naalden…

Omdat het nieuws nog erg vers is ben ik op dit moment bezig met zelfhelende therapie 😉 …

Ik ben mezelf moed aan het inspreken! Ik vertel mij zelf dat ik dit echt kan, dat ik een sterke vrouw ben…

Ik probeer het doel niet uit ogen te verliezen, het doel is een 2^e kindje!

Ik probeer mij voor te bereiden, alleen elke keer krijg ik een soort paniek aanval als ik dan weer terug kom bij het begin, de naalden…

Ik heb een naalden angst en daar kom je niet met 1x prikken vanaf.

Ik heb vorige week donderdag de nieuwe lucrin injectie zelf gezet en dit is dus een hele overwinning voor mij! De arts had eerder laten weten dat als ik dit zelf kan de naalden voor het ivf-traject echt mee gaan vallen maar toch blijf ik ivf koppelen aan het woord punctie en naalden…

Het enige wat voor mij op dat moment helpt is kijken naar de prachtige foto’s die wij van Brooklyn hebben.

Veel mensen vragen aan mij waarom ik ben begonnen met vloggen en bloggen…

De reden is dat ik geen gesloten boek meer wil zijn. De taboe die heerst op onvruchtbaarheid is erg groot en als het gaat om een 2^e kindje is dit in mijn beleving misschien nog wel iets groter.

Bij de periode van Brooklyn voelde ik mij heel eenzaam en leefde ik in mijn eigen wereld. Niemand wist wat er speelde behalve mijn ouders en vrienden die heel dicht bij ons stonden maar dan toch de eerste maanden van het proberen bij Brooklyn hebben we met zijn tweeën beleefd.

Tuurlijk je hebt elkaar en dat maakte ons sterk, alsnog voelde ik mij eenzaam omdat ik Sebas niet wilde belasten met al mijn gevoelens. Hij had in mijn idee ook echt wat te verwerken en al mijn hormoonschommelingen en gevoelens vond ik niet voor hem om er ook bij te dragen.

Ik ben toen begonnen met anoniem bloggen en daar merkte ik dat veel mensen hetzelfde ervaren hebben of ervaarde. Het werkte voor mij goed om even van mijn af te schrijven.

Dit is dus de zelfhelende therapie die ik op dit moment nog hanteer.

Het heeft dus weer te maken met leren accepteren… ik vond laatst 5 fases waar je in terecht komt als je iets verdrietigs moet verwerken en ik kan dit dus ook echt goed plaatsen wat er met mij de laatste 2 weken is gebeurd!

 

1: Ontkenning

In mijn geval was dit voor de woensdag dat wij de uitslag kregen nog aan de orde. Ik ontkende voor mezelf dat ik ivf nodig zou gaan hebben. Een klein stemmetje bleef mij vertellen dat ik gewoon zwanger kan worden terwijl ik ook wist dat het niet makkelijk zou zijn.

2: Protest/ woede

Op het moment dat we te horen kregen dat het echt alleen nog maar ivf ging zijn voelde ik mijn gedachten protesteren tegen deze uitslag: kunnen we niet nog een keer hormonen proberen met eisprong volging… gevolgd door een lichte woeden op mijn zelf, want waarom doet mijn lichaam niet wat moeder natuur mij gegeven heeft.

3: Onderhandelen en vechten

Op de weg naar huis ging ik met mezelf in gevecht: wil ik dit wel? Is het wel echt de moeite en pijn waard? Vervolgd door onderhandelen: als we nu 1 poging wagen kan ik beoordelen of ik daarna nog een poging wil.

4: Depressieve gevoelens

Van wat ik dacht een neutrale houding bleek het me toch wel wat te doen. Zo vertelde ik mijn leidinggevende de uitslag en terwijl ik het zo op ratelde begon ik te huilen. Het zit toch dieper dan ik dacht. Ik voelde me even down met gevolg dat ik aan de einde van de dag erg moe was en eigenlijk even niemand om mij heen wilde. Ik besloot dat ik dit ook gewoon even moest doen. Even rust om mij heen.

5: Aanvaarding/ acceptatie

Nu 2 weken na de uitslag heb ik het aanvaard dat het gewoon niet anders kan. Ik heb geaccepteerd dat er naalden aankomen en dat het geen makkelijke weg gaat zijn. Ik heb geaccepteerd dat er nog veel ups en downs aankomen.

 

Nu dat jullie dit allemaal weten en ik dus eigenlijk mijn hart op tafel gooi, kun je misschien ook begrijpen dat ik op het moment dat mensen erg positief reageren op IVF, ik daar de afgelopen weken echt nog niet goed op kon reageren.

Ik begon dus opnieuw met deze 5 fases omdat ik nu weer moet verwerken dat iedereen om mij heen zo positief reageert, terwijl ik eigenslijk nog in fase 2 zat.

Het leven is niet perfect! Woede, ergernis en boosheid hoort bij het leven en dit uit je vaak op de mensen die dicht bij je staan. Je bent vrijer in je meningsuiting en maakt van je hart geen moordkuil.

Ik blijf dus van mening dat je bij irritatie altijd met elkaar moet gaan praten! In de afgelopen jaren is in mijn leven echt duidelijk geworden dat als ik dingen uitpraat met mensen de vriendschap er 100 x beter van wordt!

Het spijt me voor degene die gekwetst zijn door mijn reacties en als je dicht bij mij staat weet je dat ik dit niet onaardig bedoel, en dat ik dus eindelijk van je hou!

Liefst, Mandy