Zwanger!

Ja ja jullie hebben er even op moeten wachten….
Met TROTS kunnen wij nu het mooie nieuws met jullie delen! Ik ben ZWANGER!

Onze eerste IVF poging is gelukt! We kunnen het zelf nog niet geloven. Het is zo snel gegaan maar in mijn achterhoofd heb ik natuurlijk nog zitten dat we er al jaren mee bezig zijn en dus al jaren wachten op dit moment. Omdat je er vanuit gaat dat de eerste IVF poging vaak niet lukt en je het beste kan voorbereiden op maanden/jaren IVF, verwacht je niet dat je meteen zwanger bent van de eerste poging.

Ja we hebben het gerekt met vertellen tot die 12 weken grens en ik ben nu als dit online komt 13 weken. Geloof mij het was zo moeilijk om niks te plaatsen over alles. Het is super lastig om iets geheim te houden als iedereen weet dat je in dit traject zit en dat had ik mij helemaal niet bedacht voor ik besloot om mijn IVF traject te bloggen.

Tuurlijk wisten wat mensen die dicht bij ons stonden het al eerder. Onze ouders wisten het al vanaf de eerste positieve bloed test. Ook een klein groepje mensen wist het met 6-7-8 of 9 weken. De meeste wisten het na 7 weken omdat we toen een echo hadden met een duidelijk hartslag!

Het was een spannende tijd.

Op 22 augustus mocht ik dan eindelijk naar de kliniek komen om bloed te laten afnemen. Ik had behoorlijke buikpijn en krampen dus ik verwachte niet dat de test positief zou zijn. Rond 8:15 zat ik te wachten om bloed af te nemen en in de middag na 13:30 zouden ze kunnen gaan bellen met de uitslag. Sebas besloot te gaan werken en hoe jammer het ook is dat je niet samen de uitslag hoort hadden we al veel gevraagd van zijn werk. Ze deden absoluut niet moeilijk hoor, hij kreeg veel vrijheid om met mij mee te gaan naar eigenlijk wel alle afspraken. Echter had ik het idee dat het niet positief zou zijn dus kon hij zijn afspraken gerust laten staan. We hadden afgesproken dat als het negatief zou zijn ik zou bellen en als het positief zou zijn ik naar hem toe zou komen. Rond 13:30 stuurde ik Sebas nog een appje dat ik erg nerveus was.

Precies rond 13:32 werd ik gebeld….. Gefeliciteerd mevrouw Bosveld, u bent zwanger!

Direct begon ik te huilen en bood daar zelfs mijn excuses voor aan. Ik kon het gewoon niet geloven. Daarom was mijn eerste vraag meteen of de waarde dan wel goed was. De waarde was 92 oké dat was niet perfect maar wel duidelijk zwanger. Ik moest een week later weer komen om nogmaals bloed te laten prikken. Toen we hadden opgehangen moest ik echt even tot rust komen en besloot om al wel mijn spullen te pakken en Brooklyn zo ver te krijgen dat hij mee de auto in ging. Tuurlijk komen er dan op de radio van die nummers langs waar je door gaat huilen van geluk dus ik besloot om deze maar even uit te zetten en op mijn spotify te zetten. Ik parkeerde mijn auto en ging samen met Brooklyn naar Sebas. Ik begroete de collega’s en liep door naar boven. Meteen in de deuropening begon ik al te huilen en kreeg er geen woorden uit. Gelukkig ving hij nog wel op dat het GELUKT was! We gaven elkaar een dikke knuffel en beide hadden we tranen van geluk. Na jaren proberen en dus de kunstmatige overgang en alle hormonen en de punctie was het toch gelukt!  Diezelfde middag vertelden we het onze ouders. Ondanks de onzekerheid wilde we ze wel inlichten ook voor eventuele steun als het toch mis zou gaan.

Een week later ging ik weer voor bloedonderzoek naar de kliniek toe. Ook die middag kreeg ik te horen dat ik nog altijd zwanger ben. Helaas was ook dit keer de waarde niet perfect. Het was zeker gestegen want 1222 is een behoorlijke sprong maar ze wilde liever hoger zien. Ze vertelde mij dat ik een week later (met 6 weken) langs moest komen voor een echo. Ze wilde zeker weten dat er geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was (ja het kan echt, ook bij IVF) en ze hoopte dat er misschien al een hartje te zien was. Ik belde Sebas dit keer op om hem in te lichten dat we een week later een echo kregen.

Dus weer een week later gingen wij weer braaf naar de kliniek toe. Ik was bloednerveus. Oké ik verloor geen bloed als toen bij Brooklyn maar die lagere waarde zaten mij niet lekker.

Gelukkig zat het op de juiste plek… maar een echt vruchtje en hartje was er nog niet te zien.

Teleurgesteld moesten we weer naar huis met een nieuwe afspraak voor weer een week later.

Die week was heel zwaar. Naast nog wat ander issues was het wachten op de uitslag wel of geen miskraam slopend. Het liefst doe je niks en ga je nergens heen maar afleiding kan ook zeker helpen.

Na deze week wachten moeten we op 12 september dus met 7 weken en 1 dag terug naar de kliniek. Het wachten liep iets anders dan gepland. Ik was tussen 2 roosters gepland dus hadden ze mij over het hoofd gezien. Toen een zuster (de zelfde als bij de punctie, zeer lieve vrouw) mij voor de zoveelste keer om zag kijken als er een deur open ging, vroeg ze mij hoe laat ik een afspraak had. Ik vertelde haar 9:30. Ze ging even in de computer kijken want ik zat al dik 30 min langer dan mijn afspraak tijd. Ze was na het kijken even bij de arts langs geweest en daar kwam naar voren dat de arts niet wist dat ze in een andere agenda ook een afspraak had. Door het goede opletten van de Zuster werd ik snel opgeroepen. De arts maakte meerdere keren haar excuses en ik vertelde haar dat dit soort dingen kunnen gebeuren.

Kijk zegt ze…. Daar zie ik iets knipperen! ze liet ons het zien en meteen kreeg ik weer tranen. Een hartslag! Die o zo belangrijke hartslag! Daar zagen we het knipperlichtje. Meteen ging ze kijken of ze de snelheid kon meten en dat kon ze. Prachtig kregen we te horen! Met een echo foto en een Felicitatie mochten we naar huis. Toen we op de gang stonden en de deur van de spreekkamer dicht ging kwam er bij mij een ontlading. Ik begon te huilen. De zuster die mij eerder o zo nerveus om zich heen zag kijken, keek naar ons en vroeg met duim gebaar of het goed was of niet. Ik gaf een dikke duim om hoog en vertelde haar met tranen dat het een ontlading van spanning en geluk was. Blij gingen we met de prachtige echo foto naar huis.

Als we wilde mochten we een week later weer komen voor een echo met hopelijk een iets groter vruchtje en beter beeld. Echter gingen wij die week naar de Ardenne dus besloten de arts en wij dat we met 9 wkn en 1 dag terug mochten komen voor weer een echo. Voor nu was ik zo enorm opgelucht en had ik echt het gevoel dat ik weer kon ademen.

We hebben een heerlijk weekje Ardennen gehad. Die week  erna mochten we weer op woensdag (9wkn1dag) komen voor een echo. Het vruchtje was behoorlijk gegroeid.

Het al duidelijk gevormd kindje liet al lichte bewegingen zien. Hoe prachtig is het om dit te zien. Wat nog mooier was dan het lichtje te zien knipperen was het te horen. Ze konden ons het hartje laten horen. Het horen van het hartje is nog mooier dan het zien.

We kregen 2 nieuwe afspraken een met 10 weken en 6 dagen voor een echo. Een afspraak met 11 weken en 1 dag voor een gesprek over een eventueel nipt test.

wordt vervolgd…

Liefs, Mandy