Maand: april 2018

Ik weet nog de tijd dat wij Brooklyn niet hadden. We waren bezig met een fertiliteitstraject en ik kreeg dan vaak opmerkingen waar ik nu wel eens aan terugdenk. Eén daar van is: geniet nog maar van je vrijheid, straks kun je niet zo maar de deur uit lopen…. Toen dacht ik, joh en dan nog. Hoe lastig kan het zijn….
Nu denk ik, mijn god je hebt gelijk…
Ik waardeer daarom ook best vaak de momenten dat alles soepel loopt en snel verloopt, maar 9 van de 10 dagen is het de deur uit gaan altijd wel een stresspuntje.
Het begint dan altijd met tegenstribbelen van Brooklyn. Hij wil niet weg, hij wil niet eten,  hij wil niet deze schoenen aan maar die andere welke op dat moment boven liggen… Hij wil zijn loop auto mee waarvan je nu al weet dat dit echt niet handig zal zijn. Hij wil zijn jas zelf aan doen.

Vervolgens komt hij er achter dat dat ene autootje (waar hij dus al maanden niet naar omgekeken heeft) leuk is om mee te nemen waardoor we vervolgens dus 20 min moeten zoeken naar deze rotauto,  want waar lag deze ook alweer…
Ik verbaas me er dus ook best over hoeveel tijd dit alles kost en nog erger, hoeveel energie het kost. Daarom begrijp ik ook dat mensen met kinderen minder snel de deur uit gaan.

Er wordt toch een soort van eis gesteld dat je minder actief in het sociale leven gaat zijn zodra er kinderen zijn… maar is dat wel echt nodig?

Sebas en ik doen hier niet aan mee. Soms voelt het als weigeren aan het leven dat wij hebben als ouders.

Gelukkig zitten Sebas en ik allebei wel goed op een lijn. We denken over eigenlijk alles het zelfde en dat maakt het leven als partners en ouders makkelijker. Een mooi voorbeeld is het avondje uit gaan. Wij hechten daar heel veel waarde aan. Een keer in de maand hopen wij samen een avondje te kunnen plannen. Brooklyn gaat dan naar opa en oma toe en blijft daar slapen. Wij genieten hier heel erg van en proberen dit ook met regelmaat in te plannen. Al voor wij Brooklyn kregen vonden wij tijd voor ons tweeën erg belangrijk en nog denken we daar hetzelfde over.

Ik weet dat er heel veel papa’s en mama’s zijn die dit niet snappen maar ook heel veel papa’s en mama’s wel. Tuurlijk brengen we Brooklyn niet elke week weg 😉 Ik begrijp dat er voor sommige mensen vragen zijn zoals: waarom ben je aan kinderen begonnen als je ze weg brengt. Als ik weg ga dan mis ik mijn kinderen en hebben mijn man en ik het dan toch over onze kinderen. De mooiste: we hebben geen oppas dus dat jij opa’s en oma’s hebt die graag willen oppassen,  is dan natuurlijk makkelijk praten.

Het eerste is duidelijk: Sebas en ik hebben heel bewust Brooklyn gekregen!
Het was zelfs niet makkelijk om Brooklyn te mogen krijgen.
Dat wij Brooklyn één keer per maand een nachtje weg brengen is echt geen drama! Trouwens hij vind het geweldig om de hele dag bij opa en oma te zijn en zij genieten hier nog meer van!  Voor de 2^e  opmerking: echt wij hebben ook elke keer gesprekken over Brooklyn maar wisselen dit zeker af met andere gespreksonderwerpen, juist zo’n avondje weg kun je rustig en gezellig babbelen en ja dat zal zeker ook het onderwerp ‘ons kind‘ bevatten! Voor het puntje geen oppas: Uhm ja die is best lastig en ik ben me erg bewust van de geweldige opa’s en oma’s die Brooklyn wel eens een dagje en nachtje willen overnemen zodat wij als papa en mama ook even tijd als man en vrouw voor elkaar hebben. Ik heb ook wel eens gebruik gemaakt van mijn zus hoor 😉 en andersom ook. Daarnaast denk ik dat ik en mijn vriendinnen elkaar ook echt wel kunnen helpen als het gaat om een avondje uit. Natuurlijk vraag je elkaar niet elke maand maar even een opmerking voor mijn vriendinnen: als je bijv echt geen oppas hebt en jij en je man willen even tijd voor elkaar: vraag me en ik kom naar je huis toe en pas op je kinderen. Ik ga samen met ze eten breng ze naar bed en blijf bij ze tot jullie terug zijn van jullie gezellig avondje uit. in het ergste geval slaap ik op je bank tot je terug bent en kijk ik bij jullie thuis een film of serie 😉

Ik leg vaak een ding uit als iemand hier naar vraagt: ‘ je gezin is begonnen met de liefde voor elkaar, zonder liefde voor elkaar is er geen gezin! Uit liefde is er een kind geboren en daarom is de basis voor liefde voor elkaar zo’n belangrijk ding’ Dit is de reden waarom wij het zo belangrijk vinden om echt tijd en energie in elkaar te steken.

We doen veel dingen apart maar ook veel samen en hechten erg veel waarde aan onze avondjes uit of kiezen ervoor om gewoon gezellig een filmpje te kijken thuis op de bank met een wijntje en een biertje wat overigens een stuk goedkoper is. Ook tijd voor je vrienden vinden wij belangrijk en daar is lastig balans in te vinden. Toch denk ik dat het mogelijk is om iedereen tevreden te houden…. als we elkaar helpen en niet te veel eisen stellen 😉

Er is geen goed of slecht in dit verhaal. In sommige relaties werkt het soms zelfs beter om niet zo veel aandacht en tijd te hebben voor elkaar… Soms is even elkaar minder zien prettig want dan ben je heel blij als je elkaar weer ziet.. maar even terugkomend op de deur uit gaan…

Wat een tijd kost dit zeg! Ik moest laatst de deur uit en dit kostte mij gewoon 40 minuten… 40 minuten! Echt serieus! Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af hoe ik dit sneller kan laten verlopen als Brooklyn echt dwars ligt. Voor nu accepteer ik dat het soms niet gaat zoals ik wil.

Liefs,

mandy

Vandaag had ik dan eindelijk de uitslag van mijn MRI in het ziekenhuis.

Ergens wisten we het al en waren we al voorbereid hier op maar toch komt het even aan als een lichte klap in ons gezicht!

IVF is de enige manier om nog een 2e kindje te kunnen krijgen.
De arts was duidelijk in zijn verhaal en had ook echt al een goed plan. De Lucrin injectie heeft zijn werk goed gedaan en ik ben nu na maanden lang pijn sinds half februari pijn vrij. Dat er ernstige endometriose is, dat is nu wel zeker en waar het zit is nu ook bevestigd. Een operatie wordt nog even niet uitgevoerd. Dit omdat het geen makkelijke operatie zal zijn en het onze kinderwens nu niet in de weg staat. De pijn is nu onderdrukt door de Lucrin injectie. Zolang ik niet ongesteld wordt is er geen extra schade en is mijn leven draaglijk met de klachten die ik nu heb. Natuurlijk ik heb wel eens last van mijn klachten maar zoals het in februari was, dat heb ik gelukkig niet meer.

Wel zijn er nieuwe dingen aan bod gekomen waar ik en ook Sebas erg verbaasd over waren. Zoals jullie kunnen lezen in de blog: waar het allemaal mee begon was ons verteld na een kijkoperatie dat ik maar 1 eierstok had en de ander was niet volgroeid…

Nu blijkt dit niet helemaal het geval te zijn. De eileider is niet volgroeid maar de eierstok is in goede staat. Het laatste is dus ook heel goed voor het traject waar we in komen te zitten. Beide eierstokken zijn goed en hebben nog genoeg eitjes! Dit alles komt echt ten goede voor een IVF traject.

De arts gaf aan dat hij de kans van slagen groot acht dus dat is erg positief maar toch baal ik er wel even van. Het feit dat het de enige keuze is, is gewoon heel rot.

ik had nog de hoop dat als ik een operatie zou krijgen ik na deze operatie nog een of 2 pogingen kon wagen zoals we Brooklyn hebben gekregen.

Er zijn zoveel verschillende verhalen te vinden over IVF en deze lopen erg uiteen. Ik kan me ook niet goed inbeelden hoe het voor ons gaat zijn. De arts geeft aan dat we al zo’n zwaar traject achter de rug hebben dat dit buiten de puncties om wel mee gaat vallen. Tuurlijk, we gaan weer een avontuur aan met hormonen, afspraken en drukke bedoeningen. Daarnaast natuurlijk puncties en terugplaatsingen maar wie weet is het na 1 terugplaatsing al raak…

Het laatste is wat ik nu nog even voor me hou. Ik probeer me vast te houden aan dat prachtige kleine babytje wat er uit zou moeten komen en ik hou me nu nog even vast aan 1 poging.

Is dit naïef? Ik hoop zelf van niet maar dit zal pas blijken als de eerste poging voorbij is.

Eerst maar volgende week afwachten hoe het is om zelf te prikken…

Voor nu wens ik jullie een fijne avond.

Liefs,

Mandy

 

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

1 april had ik een echo waar bij het  eiblaasje  16 mm was ,vanaf dat moment moest ik dus ook elke dag naar het ziekenhuis zodat ze de groei nog beter konden volgen. 2 april was hij nog altijd 16 mm en 3 april was hij in ene weg…

Ze zagen op de echo nog wel wat vocht maar er waren geen eitjes meer. Het vocht wat ze dan zien op de echo wijst dan naar een eisprong. Omdat je in zo’n traject loopt denk je ook niet meer na van wat mensen ervan vinden en mijn vraag aan de echoscopist was dus ook of het nog nut had om te vrijen… Haar antwoord was dus ook direct ja, geen punt.

En dan begint het lange wachten… Pas na 14 dagen kun je gaan testen. Sommige vrouwen testen vroeger maar uit informatie van de arts is 14 dagen vooral gebruikelijk als je exact weet wanneer het eitje is gesprongen en laten we dus zeggen dat bij mij dat wel overduidelijk was. Deze zogenaamde wachtweken duren een eeuwigheid en door alles kun je onzeker worden. Van alles gaat er door je hoofd. Van alles voel je gebeuren in je lichaam.

Op dag 11 na deze eisprong verloor ik dus ook al weer oud bloed met een andere kleur afscheiding. Ja ja ik weet het, het klinkt niet echt romantisch maar als je in zo’n  traject zit is het ook niet echt romantisch meer… tuurlijk je maakt er het mooiste van, liefde voor elkaar is het gene wat je sterk houd in zo’n situatie. Daarnaast zullen veel vrouwen die zwanger proberen te worden en waarbij het ook misschien niet lukt dit alles wel herkennen. Ook dit keer kreeg ik dus de zenuwe van het wachten. Je weet dat je pas kan testen op een later moment dus je zult het moeten doen met de klachten die je hebt.

Dat ik toen oud bloed verloor ging er ook van alles door mijn hoofd want dit betekent dat of je menstruatie er aan komt maar het kan ook een innestelingsbloeding zijn. Op dag 4 na de vermoedelijke eisprong had ik onderweg naar de supermarkt bij het pakken van een winkelwagentje velle steken heel laag onder in mijn buik en het vervolg was dus menstruatie achtige krampen. Deze steken waren zo heftig dat ik ze echt heb moeten weg puffen. Ook op dag 9 na de eisprong had ik steken en dit alles deed mij vermoeden dat ik gewoon weer ongesteld zou worden.

Sebas dacht dat ik zwanger was want mijn humeur was nou niet echt eentje die je vrolijk in boeken zou vermelden. Ik wilde wel hopen maar doordat er dit keer meer energie is zat was ik bang dat de teleurstelling dan alleen maar nog groter zou zijn… de artsen hadden laten weten dat we ons moesten voorbereiden op een kinderloos leven en daar had ik heel erg veel moeite mee.

Op 17 april had ik een landelijk werkoverleg en werden de zenuwen me soms even te veel. Elke gelegenheid die ik kreeg ging ik naar de wc om te kijken of ik dan toch ongesteld was geworden. Ik had zo veel krampen en oud bloed dat in mijn beleving het gewoon moest doorbreken. Ik moest vrolijk lachen en doen alsof er niks was maar van binnen gierde de emoties door mijn lijf en kon ik mijn draai niet vinden. Diezelfde dag moesten Sebas en ik boodschappen doen en er was net iets gewijzigd met je airmileskaart en bonus kaart, die had ik de week daarvoor laten koppelen zoals ze dat noemen.

Bij de kassa aangekomen vroeg het meisje naar mijn bonus kaart, Sebas rijkt de zijne naar haar waarop ik direct die kant op vloog om de mijne te geven. Ik leg haar en Sebas uit dat ik net de airmiles had laten koppelen en aangezien ik die spaar vond ik het wel even belangrijk dat ze de mijne scande… Ik was rustig mijn boodschappen in een tas aan het doen toen het meisje (ja echt ze was denk net 16) mij verteld dat hij niet gekoppeld was… Ik weet niet wat er gebeurde in mijn lijf maar ze kreeg een behoorlijke uitbrander en ik bleef ook gewoon lelijk doen. Sebas kreeg me met woede mee naar de auto en vertelde me dat het maar eens tijd was om een test te gaan doen.

Ik vertelde hem dat dit in de ochtend moet en ik al had besloten om op goede vrijdag 18 april een test te gaan doen. We zouden namelijk dat weekend naar zijn nicht gaan die in België woont. Omdat ik wilde weten of ik wel of niet kon drinken besloot ik dus die vrijdag ochtend te testen. Ik weet dat het natuurlijk nergens op slaat dat je alcohol belangrijk vind maar iedereen om mij heen weet dus dat ik echt wel een wijntje lust dus zodra ik dit laat staan weten veel van onze vrienden al dat er iets is.

18 april werd ik vroeg wakker en zenuwen namen me over. Ik wilde niet hopen en probeerde de tijd nog even te rekken. Vanaf 4 uur was ik wakker maar nam mij zelf voor niet eerder te testen dan 6 uur. Bang voor de teleurstelling. Eenmaal 6 uur  op de klok besloot ik naar beneden te gaan. Sebas liet ik liggen want tja het is vroeg en het zal toch negatief zijn… het moment van de waarheid…..

en in ene was daar dat ene woordje waar we dus al jaren op gewacht hadden….

Wordt vervolgt…

Ballen omhoog houden… dagelijks heb ik er mee te maken. Hoe krijg ik het voor elkaar om toch al die stomme maar ook leuke ballen om hoog te houden. Op dit moment lukt mij dit zelden en elke dag denk ik dan weer… jammer dat het niet gelukt is om…

Afgelopen week had  ik een dag dat ik dacht, laat het maar komen zoals het komt. Ik ga zo boodschappen doen. Mijn huis is een troep en dat moet opgeruimd worden. Ik wil ook graag nog even stofzuigen, de was weg vouwen, vloggen, bloggen en ook nog even relaxen…. Yup je leest het goed…

Maar gaat me dit allemaal lukken? Eerder schreef ik over leren accepteren en dat ga ik dus al toepassen: Nee dit gaat niet lukken maar hetgeen wat ik gedaan krijg is mooi mee genomen en hetgeen wat vandaag niet lukt dat komt morgen wel weer.

Eigenlijk moet je dus voor je zelf bedenken welke volgorde belangrijk is.
boodschappen is een moeten want zonder boodschappen kan ik vanavond geen eten maken, dus deze kan ik niet tot morgen laten liggen.

Stofzuigen, ja is echt nodig anders stik ik straks in het stof wat door mijn zoontje maar ook zeker door mijn 3 katten door huis waait als zand door de woestijn…. Opruimen mmm ja kan ik toch wel proberen. Vloggen? Dat zou wel even kunnen wachten tot morgen dan vlog ik morgen de leuke dag die er gepland staat, of ik kan natuurlijk vloggen tijdens het stofzuigen….

Het is dus eigenlijk rangschikken van de dagelijkse dingen. Wat kan wachten en wat moet echt gebeuren. Maar wat nou als alles écht moet gebeuren?

De enige optie die ik dan zie is hulp vragen of het gewoon leren accepteren dat dit niet altijd gaat lukken. Daar komt dan ook weer “de lat te hoog leggen” vandaan. Ja, ik denk dat we dit allemaal wel eens hebben. Een dag dat je in de avond op de bank gaat zitten en denkt… wat heb ik nou eigenlijk voor elkaar gekregen van wat ik echt wilde doen?

 Ik heb mezelf dus voorgenomen om niet meer alles als moeten te zien maar als iets wat ik zou kunnen proberen. Het loslaten van de kleine dingen zoals die ene luier, die dan niet gebruikt is, maar nog altijd op de tafel ligt. Of weten dat je boven nog een wasmand hebt staan die opgevouwen moet worden. Ga dus voor je zelf eerst na wat er echt MOET gebeuren en rangschik daar dan je planning op. Voor mij was het dus eerste deze blog schrijven, want ik had dit nu in mijn hoofd en ik ken mijzelf goed, weet dat als ik dit nu niet doe dat ik het vergeet. Na het sluiten van deze blog loop ik nog even mijn boodschappenlijstje na…. Al weet ik nu al dat ik vast iets ga vergeten 😉

En zodra dit lijstje in mijn ogen compleet lijkt ga ik naar de supermarkt om boodschapjes te halen. Bij terugkomst gooi ik even een dweil door het huis en vouw ik onder het zien van een film de was weg. Met het laatste pak ik dus 2 vliegen in een klap… Ik heb even een rust momentje en kan dus een serie of film kijken en tegelijk voer ik een rot klus uit zoals de was. Ik hoop dat als dit voorbij is mijn video bewerk programma het weer doet zodat ik misschien ook nog een vlog af krijg….En anders hebben we altijd morgen nog.

oh nee wacht. Ik ben de groente vergeten te halen…. dag, planning en hello again supermarkt….

 Een fijne dag voor iedereen!

Veel liefs Mandy.

 

 

Ik neem jullie mee terug in de tijd via mijn blogs: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

Na mijn kijkoperatie had ik op maandag  een gespannen rechterlies. Op dinsdag had ik dit ook, maar ook duidelijk vruchtbare symptomen.
Geloof mij, als je al zo lang bezig bent met zwanger proberen te worden dan herken je de symptomen. En ja hoor, positieve ovulatie test! Een smiley, wat echt nog nooit was gebeurd, dus ja ik was in de wolken! Klinkt raar maar als je lichaam eindelijk laat zien dat het toch wel werkt, ben je even heel blij.

Ik had gelukkig vrijdag een afspraak in het ziekenhuis voor een gesprek hoe nu verder na mijn operatie, toen kon ik het goede nieuws vertellen. De arts was zeer verrast en gaf aan dat ik met kerst een test moest doen. Zo gezegd, zo gedaan. Een test op 2e kerstdag maar helaas negatief….

De dag na kerst werd ik ongesteld, dit was wel even balen want ik dacht aan mijn klachten echt te merken dat ik echt zwanger was. Zelfs Sebas gaf dit aan. Nou dan gaan we weer verder! op naar de volgende ronden zoals vele ook zeggen. In overleg met de gynaecoloog hadden we besproken dat we de clomid van 50mg gingen verhogen naar 100mg. Ik had gelukkig nu voor de volgende cyclus wel een idee waar ik qua ovulatie op moest letten en ook in januari voelde ik een druk rechts dit was zaterdag 18 januari 2014 en deed ook meteen een positieve ovulatie test. Wauw wat was ik door het dolle heen! Mijn lichaam werkte weer!

Helaas ook deze ronde niet raak en ik werd ongesteld.

Overleg gehad met de gynaecoloog en zij gaf aan dat de verhoging van mijn clomid van 50 naar 100 mg echt goed was geweest en wilde bij de volgende cyclus mij weer clomid laten gebruiken op dag 3 tm dag 7, 100mg per dag. Omdat ik op dag 19 van mijn cyclus nog steeds niks voelde ben ik dagelijks ovulatie testen gaan doen maar op dag 26 nog steeds niks. op dag 28 voelde ik weer een spanning en de test was weer positief. ook hier was ik zoals de laatste 2x erg blij want mijn lichaam deed gelukkig nog wel wat hij moest doen alleen niet zo snel!. Maar ook deze ronde helaas geen gelukkig wondertje!

op de verjaardag van mijn neefje werd ik toch helaas ongesteld.Man O man wat baalde ik hiervan. Ik moest die dag dus gezellig doen op een verjaardag maar wat voelde ik mijn ellendig, want de volgende cyclus was de laatste voor we over zoude gaan naar iui. Hoe erg ik ook baalde ik wilde er wel alles uit halen want voor mij voelde het als de laatste poging. Na 10 dagen ben ik trouw weer begonnnen aan de ovulatie testjes en maakte ik de gene op die ik nog had. deze industrie verdient echt goud geld aan vrouwen net zoals mij. mocht je je af vragen wat bijv een pakje van 20 ovulatie testjes kost van de Clear blue rond de  34,- euro en sommige maanden ging er per maand echt 1 pakje leeg. Deze laatste poging voor iui zijn ze mijn cyclus gaan volgen. Op Maandag 24 maart 2014 waren er 5 eitjes te zien aan mijn rechter kant! Een daar van was 6mm.  Op mijn verjaardag gingen we voor de 2e follikel meting. Ik hoopte natuurlijk dat het eitje van 6mm nu een stuk groter was maar ik had geen hoge verwachting. Ik had wel een foto gemaakt van mijn echo van mijn eierstok 🙂 hoe gaaf zou het zijn als je later tegen je kind kan zeggen kijk dit was het eitje waar jij uit bent gekomen 🙂

Ik had altijd het meeste moeite met de laatste 2 weken. Het voelt alsof mijn lichaam me dan voor de gek hield maar dat is natuurlijk niet zo. 3e echo was zaterdag en  dinsag was nummer 4… eerste zeiden ze dat een van de ei blaasjes 6mm was. Donderdag  wilde ze geen uitspraken doen en gaven ze alleen door klein? Ik vond deze echo ook heel raar gaan! ze gaf geen uitleg liet het allemaal niet duidelijk zien op het scherm deed het licht vrij laat uit. Ik vond deze echo ook echt niet fijn qua vrouw die dit deed. Zaterdag was wel weer een lieve vrouw die alles uitlegde en mijn vragen ook gewoon beantwoorde. Deze mevrouw wist mij gerust te stellen en vertelde mij dat er  wel ei blaasjes zitten link en dat het geen cyste zijn. Dit had ook wel een nadelig effect op mij  want als je weet dat je maar een volgroeide eierstok hebt dan weet je ook dat die eitjes geen kant op kunnen en werd dus mijn angst voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap alleen maar groter. Zaterdag 1-4-2014 was mijn grootste ei blaas rechts 8mm en links 7 mm dus heel erg gegroeid waren ze niet. er gingen weer 2 dagen over heen en de hoop dat ze dan toch echt gegroeid waren was natuurlijk groot.

wordt vervolgd…

Supermarkt Drama…Ik denk dat als ik dit schrijf alle mama’s toch wel weten welk drama ik dan bedoel…. Juist, het rood aangelopen peuter/duiveltje die de boel bij elkaar gilt omdat hij dat stuk chocolade niet mag, en je weet dat hij het niet lust…

Ik had dus zo’n moment van de week! Al 2 weken was Brooklyn opstandig en dwars. Zó dwars dat ik nu zelfs een andere kapper aan het zoeken ben, niet omdat zij niet geweldig is hoor, maar omdat hij een reïncarnatie van de duivel wordt zodra we maar een stap in hun zaak zetten… Ik heb daarom samen met haar besloten dat ik een kinderkapper ga zoeken met de hoop dat een andere omgeving het gedrag van Brooklyn doet veranderen. Maar goed, het waren 2 weken waarvan je engelengeduld op de proef wordt genomen…

Ik probeerde met alle moeite mijn dagelijkse dingen voor elkaar te krijgen en bedacht me verschillende strategieën hoe ik zonder enige problemen deze week door zou kunnen komen. Een fles wijn achterover gooien voor het slapen gaan? Of toch gewoon vroeg naar bed gaan en hopen dat het morgen beter zal zijn?

Ik had een drukke week en ook mijn vrije dagen waren volgepland. Ik moest nog even gezellig theedrinken met een vriendin en boodschappen doen en wat dingen van het huishouden afwerken. Ik had me dus voorgenomen om vroeg op te gaan zodat ik met rust naar de supermarkt kon in de ochtend om vervolgens mijn vriendin op te halen om thee te drinken.

Zogezegd zo gedaan op mijn vrije dag ben ik vroeg op gestaan en ben door mijn huis heen gegaan. Stof gezogen, gedweild, opgeruimd en aangekleed. Nu Brooklyn nog. Het is dan alsof je in een kooi staat en je wil een kip vangen…. Bijna onmogelijk als ze niet mee willen werken. Eenmaal gevangen kon ik met pijn en moeite zijn luier verschonen, tandjes poetsen en aankleden. Nu nog zijn schoentjes…. En weg was ie! Ik probeer mijn geduld te bewaren en bedacht mij dat ik het me zelf moeilijk kan maken maar ging toch voor de makkelijkste oplossing: dreigen… Als je nu niet naar beneden komt mag je vanmiddag geen film kijken….
NEE… hoorde ik en dit houdt dus in dat het dreigen niet heeft gewerkt.
Tellen? 1, 2, 2 en half,  2 driekwart…. 3. Ok genoeg, dan toch maar het gevecht aan gaan want intussen kan ik niet zoals gepland de boodschappen in de ochtend doen!
Onder de arm nam ik hem mee naar beneden om zijn schoenen en jas aan te doen. Hij is het er natuurlijk totaal niet mee eens maar na wat gegil en gehuil geeft hij de strijd op en gaat hij mee: YESSS 1-0 voor mama…

Zweet op mijn rug maar we zitten dan eindelijk in de auto! Intussen dan wel ruim 3 kwartier later dan ik gepland had. Ik stuurde mijn vriendin een berichtje met de melding dat ik later was… halverwege dat ik onderweg was bedacht ik mij dat met de houding die Brooklyn nu heeft het geen zin heeft om er voor boodschappen te gaan doen, en besluit daarom even een koekje voor bij de thee te halen ,een kleinigheidje voor mijn vriendin, dit omdat ze herstellende is van een zware operatie. Gelukkig ging het zonder gegil en geschreeuw maar vlekkeloos kon ik het kleine uitstapje nou niet noemen.

We kwamen bij mijn vriendin aan het ik nam haar gezellig mee naar mijn huis om daar thee te drinken. Eenmaal thuis gedroeg Brooklyn zich netjes wat me dus echt mee viel. Een paar uur later besloten we dat ik mijn vriendin weer naar haar huis zou breng, ook besloot ik voor mij zelf dat we dan daarna boodschappen gingen doen. Ik moest nog een cadeautje kopen voor het zoontje van een andere vriendin dus misschien dat dit ook wel paste in mijn planning…

Strijd 2 doet zich voor, hij wil weer niet naar beneden komen maar na wat wachten en geduld besloot hij zelf om toch mee te werken en brachten we mijn vriendin weg. Eenmaal onderweg naar de supermarkt bedacht ik me of ik nog iets vergeten was op mijn lijstje te zetten. Ik moest veel boodschappen doen en dit lied ik ook weten aan Brooklyn.

IK WIL EEN KLEIN KARRETJE…. Schreeuwde hij uit.

Ik maakte duidelijk dat dit niet ging gebeuren want mama moest veel boodschappen doen, en dat past niet in een klein karretje. Hij weigerde om te gaan zitten dus na geduld had ik besloten om hem dan maar in de grote deel van de wagen te zetten. Werkelijk waar, de hele winkel kon zijn gegil horen. Tuurlijk krijg je blikken naar je geworpen die 2 kanten zou kunnen hebben. Is die blik medeleven voor mij of voor Brooklyn?

Ik weigerde om hem zijn zin te geven… dus liep ik zonder te blozen door de winkel om al mijn boodschappen te halen. Dik een half uur later kreeg ik hem rustiger en besloot hij om toch in het karretje te gaan zitten. Een vrouw keek naar mij en ik maakte de opmerking: 2-0 voor mama vandaag! Ze lacht naar mij en snapt wat ik bedoelde! Gelukkig zijn er dus mensen die snappen dat een kind die zo aan het gillen is, simpel zijn zin niet krijgt!

Bij de bakkersafdeling vroeg de medewerkster of Brooklyn een krentenbol mocht want hij is zo lief… ik zei haar dat hij dat mocht. Je hebt hem zeker net niet gehoord? zei ik haar daarna, Ze lacht naar me en vroeg aan mij of het echt waar was dat Brooklyn dat kindje was die verderop in de winkel zo aan het gillen was. Ik knikte en ze moest lachen.

Ik vraag me ook nu af hoe ik had gereageerd als ik een nare opmerking had gehad…. Ik denk dat ik zoiets had gezegd van: wilt u dat hij later een verwend kreng wordt? Ik niet in ieder geval… Eenmaal alle boodschappen in de auto, reed ik naar huis… en besloot dat vandaag klaar was.

En dat cadeautje die ik moest kopen voor dat zoontje van een vriendin? Dat bestel ik maar via bol.com….

Lief,Mandy

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

De dag van de operatie:

Erg nerveus en licht bang moest ik mij om 7:30 melden op de dagverpleging.
Ik werd geneveld omdat ik astma heb en ze het optimale willen voor je longen.            Kreeg uitleg en er werd meerdere keren gevraagd wie ik was , dit ter controle dat ze de juiste patiënt hebben. Het enige wat ik erg vervelend vond was dat Sebas niet mee mocht als ik mijn infuus zou krijgen.

“Waar het allemaal mee begon… de operatie (deel 2)” verder lezen