Mijn eerste ivf ervaring hebben jullie natuurlijk gelezen. Logisch dat daar natuurlijk een gevolg aan zit. Je gaat tenslotte niet starten met het prikken van hormonen als dit geen doel heeft… Twee en een halve week heb ik moeten prikken met deze hormonen en heb meerdere echo’s gehad. Daarnaast heb ik bij bijna alle echo’s bloed moeten laten prikken om te kijken hoe alle waarden waren. Je voelt je dus met recht een speldenkussen… Op een zondag kregen wij een echo en bij deze echo kwam naar voren dat de gekweekte eitjes groot genoeg waren. Nog een keer bloed prikken en in de middag zouden ze mij bellen met de uitslag en of de punctie gepland kon worden.
Die middag kregen wij het verlossende woord dat ik inderdaad gepland stond voor die dinsdag. Ik moest de afsluitende injectie Ovitrelle plaatsen om 21:00.
Die maandag had ik dus voor het eerst in 2,5 week geen injecties wat dus erg gek is als het je al in een soort van ritme zit.
Daar was dan die dag waar ik zo tegenop keek. De dag van de punctie. We moesten ons om 8:15 melden.
Het hele proces is erg ongemakkelijk. Je komt binnen en meld je aan. Vervolgens krijg je een bandje om je pols en Sebas kreeg een potje, ja ja erg romantisch is het niet. Het is al ongemakkelijk als vrouw maar vergis je niet hoe ongemakkelijk alles is voor de man…
Toen we ons hadden aangemeld en Sebas de ene kant op moest en ik de andere kant wisten we ook niet zo goed hoe we daar op moesten reageren.
Eenmaal opgeroepen werd ik begeleid naar een ruimte met allemaal kleine hokjes met een bed, tafeltje en stoel. Deze kamertjes werden bij de ingang van de ruimte afgesloten voor wat meer privacy met een gordijn.
Ik mocht na dat ik de onderkleding had uitgetrokken plaats nemen op het bed. Nog niet veel later kwam Sebas weer bij mij. Op dat zelfde moment kwam de zuster met de slaaptablet en een verdoving injectie. Fijn nog meer naalden dacht ik.
Gelukkig voelde ik er niks van en ik kan je vertellen dat het ook snel inwerkte. Toch kreeg ik tijdens het inwerken een lichte paniek aanval. Ik had me zo’n zorgen gemaakt over die dag en dit kwam er dus op dat moment ook even uit. Gelukkig werd ik snel rustig maar achteraf denk ik dat dit eerder kwam door de slaappil en verdoving…
Na het inwerken van alles werd ik naar een andere kamer gereden wat dus de punctie kamer bleek te zijn.
Ik werd vriendelijk gegroet maar de arts merkte al snel op dat ik erg nerveus was. Gelukkig werd alles goed uitgelegd en werd ik goed begeleid door de zuster die mij al hielp bij de verdoving. Sebas heeft mij enorm goed gesteund en ik merkte tijdens het hele proces dat hij vaak mijn gezicht weg draaide van dingen zodat ik naar hem keek en niet naar wat er gebeurde. Later hoorde ik van hem dat ik het ook echt niet had willen zien. De punctie naald zat behoorlijk onder het bloed en het was allemaal niet fijn om te zien.
Helaas ging de punctie niet zo vlekkeloos… Ik had veel eiblaasjes en behoorlijk veel vocht. Daarom moesten ze een extra verpakking openen met potjes om dit vocht op te vangen. Tijdens de wissel van rechts naar link werd ik ook onwel. Ik voelde mij misselijk worden en duizelig en hun vertelde mij dat ik inderdaad erg bleek zag. Ik had echt het idee dat ik flauw zou vallen. Het enige wat ik mij bedacht was dat ik er voor gezegd moest hebben dat ze door moesten gaan. Gelukkig trok ik weer wat bij. Na de linker kant was het klaar en ze vertelde mij dat ik het perfect gedaan had. Ik werd weer naar de kamer gereden waar ik eerder was begonnen om even bij te komen. Niet veel later kregen we te horen dat we 10 prachtige eitjes hadden en wel 14 miljoen prachtige zaadcellen. Dit noemde ze een perfecte oogst.
Ik kreeg de melding dat als ik thuis was ik moest gaan starten met de vaginale capsules en dat ik donderdag moest bellen met de vraag of er vrijdag een terugplaatsing zou kunnen plaatsvinden. Ook kreeg ik de melding dat ik echt rustig aan moest doen. Veel rust pakken en goed drinken.
Eenmaal thuis merkte ik dat ik veel pijn had en nam hun advies voor rust en drinken natuurlijk aan. Die woensdag merkte ik dat het echt niet beter ging maar wilde niet zeuren. Wel merkte ik dat werken die donderdag er gewoon niet in zat. Ik kon nog maar net van de bank naar de wc lopen. Pijn en zwakte in het hele lichaam.
Die woensdag nacht ging het slechter met mij en even kreeg ik het gevoel dat ik misschien de spoedlijn moest bellen. Toch wilde ik niet zeuren en probeerde ik rustig aan te doen en wilde ik kijken of ik ondanks de pijn nog wat kon slapen. Toen Sebas rond 7 uur wakker werd vertelde ik hem wat er aan de hand was en hij zei meteen dat ik had moeten bellen. Eigenwijs dat ik kan zijn besloot ik om 8:00 te bellen naar ze.
Het was zeker niet de bedoeling dat ik meer pijn zou krijgen inplaats van minder en ik moest echt om 11:00 komen voor een extra echo. Zo gezegd zo gedaan zijn wij om 11:00 daar geweest en kregen we te horen dat het logisch was dat ik zo veel pijn had. Naast vocht in de buikholte en vergrote eierstokken hadden ze het vermoeden dat er mogelijk met de wissel endometriose geraakt was. Ze moesten ook voor de linker eierstok diep prikken om er bij te komen. Dat verklaarde dus ook waarom ik onwel werd en de naald zo ver onder het bloed zat. Voor de gene die niet willen terug lezen: ik heb een niet volgroeide eierstok links en deze ligt dus niet op de normale plek.
Ik moest nog even bloed prikken en ik mocht niks doen behalve veel water drinken en veel rust pakken. Die middag werd ik gebeld dat de waarde nog niet zo waren dat het gevaar kon wel wilde ze dat ik die vrijdag ochtend (dag later) om 8:00 hun spoed zou bellen om te vertellen hoe het met mij ging. Mogelijk was het dat de terugplaatsing niet door kon gaan. Daarnaast was het logisch dat als ik weer meer pijn kreeg ik natuurlijk eerder moest bellen.
Gelukkig ging het die nacht al beter maar niet perfect. Die vrijdag ochtend belde ik netjes om 8:00 op om wat vragen te beantwoorden. Ik kreeg de vraag of ik dacht dat ik een terugplaatsing aan kon. Omdat dit het gene was waar ik dus zo naar uit had gekeken wilde ik dit natuurlijk erg graag zolang hun ook vonden dat dit medisch verantwoord was qua bloedwaarde.
Die vrijdag middag om 13:30 moest ik mij aanmelden. Je moet dus met een volle blaas daar heen komen alleen dit had ik iets te letterlijk genomen want stond echt op springen. Ik vertelde nog tegen Sebas dat ik bang was dat ik de arts zou onder plassen…
Het leukste is dat het heel kort ik qua tijd dat het in neemt maar voor je gevoel duurt het heel lang. Ook is er een aquarium in de wachtruimte wat erg fijn is als je een volle blaas hebt…. We werden opgeroepen en dit keer mochten we direct naar de kamer lopen waar ook de punctie gedaan was. Ik moest mijn onderkleding uit doen en plaats nemen op de zelfde stoel als van de punctie. Hup die benen weer in de beugels. Ja echt charmant is het niet… direct krijg je de embryo te zien en te horen hoeveel je er totaal hebt.
We hadden 8 bevruchtingen waarvan er 5 perfect gedeeld waren en 1-2 nog even hun best moesten doen. De topper van de 5 werd die dag terug geplaatst en daar was dus het fotootje van. Een lichte emotie voelde ik wel want het voelt heel raar. Je ziet een hoopje cellen maar toch voelt het al als jou kindje.
Voor de mensen die willen weten hoe zo’n terugplaatsing gedaan wordt:
Met een echo wordt er gekeken naar een mooi plekje in de baarmoeder. Een dun slangetjes wordt naar binnen gebracht. Eenmaal het juiste plekje knikt de vrouw naar een deur met een raam. Achteraf was het voor ons dus duidelijk dat dit het laboratorium is. Na ongeveer denk 5 min komt er een vrouw binnen met de embryo in een spuitje. Ze vraagt nog even jou gegevens na en zodra dat bevestigd is spuiten ze het vloeistof met dus de embryo in het slangetje. Op de echo zie je een beetje een verlichting komen en daar wordt ook een echo foto van gemaakt. Vervolgens wordt het slangetje en de eendenbek er uitgehaald en wordt er door de laborant nog even in het laboratorium gekeken of het slangetje echt leeg is en of er geen embryo is blijven hangen. Zodra we te horen kregen dat het inderdaad er echt uit was mocht ik mij aankleden en mochten we naar huis.
Eindelijk kon ik plassen en hadden we een apart gevoel bij alles. Die aankomende weken stond in teken van rust en wachten. Tuurlijk zijn die zo genoemde Wachtweken niet echt een rust periode. Je moet namelijk 3x per dag 2 capsules vaginaal inbrengen en door deze hormonen voel je je echt zwanger. Ik kreeg na deze terugplaatsing het advies om de aankomende dagen toch weer rust te nemen. Ook omdat ik blijkbaar bekend stond als een bikkel in de kliniek werd mij dit meerdere keren verteld.
Ik kreeg de datum te horen dat ik langs moest komen om bloed af te nemen. Een gewone zwangerschaps test was door de hormonen niet mogelijk vandaar dat ik echt bloed bij hun moest afnemen. Omdat alles niet echt romantisch is en we het nodig vonden om weer even tijd voor elkaar te hebben besloten we dat als ik mij een beetje goed voelde we dat weekend er op samen weg zouden gaan. Gelukkig voelde ik mij 1,5 week na de punctie weer wat beter. Had nog hier en daar wel wat pijn maar het was te doen met paracetamol. Dat weekendje weg met ze 2e is dus ook doorgegaan. Even romantisch samen zijn alleen voor mij dan echt zonder wijn 😉 .
Die woensdag na dat weekendje weg moest ik naar het ziekenhuis komen om bloed te prikken en die middag werd ik gebeld met de uitlag….
wordt vervolgd….
Liefs, Mandy
Dutch 
English