Waar het allemaal mee begon…. poef weg was ie… (deel 4)

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

1 april had ik een echo waar bij het  eiblaasje  16 mm was ,vanaf dat moment moest ik dus ook elke dag naar het ziekenhuis zodat ze de groei nog beter konden volgen. 2 april was hij nog altijd 16 mm en 3 april was hij in ene weg…

Ze zagen op de echo nog wel wat vocht maar er waren geen eitjes meer. Het vocht wat ze dan zien op de echo wijst dan naar een eisprong. Omdat je in zo’n traject loopt denk je ook niet meer na van wat mensen ervan vinden en mijn vraag aan de echoscopist was dus ook of het nog nut had om te vrijen… Haar antwoord was dus ook direct ja, geen punt.

En dan begint het lange wachten… Pas na 14 dagen kun je gaan testen. Sommige vrouwen testen vroeger maar uit informatie van de arts is 14 dagen vooral gebruikelijk als je exact weet wanneer het eitje is gesprongen en laten we dus zeggen dat bij mij dat wel overduidelijk was. Deze zogenaamde wachtweken duren een eeuwigheid en door alles kun je onzeker worden. Van alles gaat er door je hoofd. Van alles voel je gebeuren in je lichaam.

Op dag 11 na deze eisprong verloor ik dus ook al weer oud bloed met een andere kleur afscheiding. Ja ja ik weet het, het klinkt niet echt romantisch maar als je in zo’n  traject zit is het ook niet echt romantisch meer… tuurlijk je maakt er het mooiste van, liefde voor elkaar is het gene wat je sterk houd in zo’n situatie. Daarnaast zullen veel vrouwen die zwanger proberen te worden en waarbij het ook misschien niet lukt dit alles wel herkennen. Ook dit keer kreeg ik dus de zenuwe van het wachten. Je weet dat je pas kan testen op een later moment dus je zult het moeten doen met de klachten die je hebt.

Dat ik toen oud bloed verloor ging er ook van alles door mijn hoofd want dit betekent dat of je menstruatie er aan komt maar het kan ook een innestelingsbloeding zijn. Op dag 4 na de vermoedelijke eisprong had ik onderweg naar de supermarkt bij het pakken van een winkelwagentje velle steken heel laag onder in mijn buik en het vervolg was dus menstruatie achtige krampen. Deze steken waren zo heftig dat ik ze echt heb moeten weg puffen. Ook op dag 9 na de eisprong had ik steken en dit alles deed mij vermoeden dat ik gewoon weer ongesteld zou worden.

Sebas dacht dat ik zwanger was want mijn humeur was nou niet echt eentje die je vrolijk in boeken zou vermelden. Ik wilde wel hopen maar doordat er dit keer meer energie is zat was ik bang dat de teleurstelling dan alleen maar nog groter zou zijn… de artsen hadden laten weten dat we ons moesten voorbereiden op een kinderloos leven en daar had ik heel erg veel moeite mee.

Op 17 april had ik een landelijk werkoverleg en werden de zenuwen me soms even te veel. Elke gelegenheid die ik kreeg ging ik naar de wc om te kijken of ik dan toch ongesteld was geworden. Ik had zo veel krampen en oud bloed dat in mijn beleving het gewoon moest doorbreken. Ik moest vrolijk lachen en doen alsof er niks was maar van binnen gierde de emoties door mijn lijf en kon ik mijn draai niet vinden. Diezelfde dag moesten Sebas en ik boodschappen doen en er was net iets gewijzigd met je airmileskaart en bonus kaart, die had ik de week daarvoor laten koppelen zoals ze dat noemen.

Bij de kassa aangekomen vroeg het meisje naar mijn bonus kaart, Sebas rijkt de zijne naar haar waarop ik direct die kant op vloog om de mijne te geven. Ik leg haar en Sebas uit dat ik net de airmiles had laten koppelen en aangezien ik die spaar vond ik het wel even belangrijk dat ze de mijne scande… Ik was rustig mijn boodschappen in een tas aan het doen toen het meisje (ja echt ze was denk net 16) mij verteld dat hij niet gekoppeld was… Ik weet niet wat er gebeurde in mijn lijf maar ze kreeg een behoorlijke uitbrander en ik bleef ook gewoon lelijk doen. Sebas kreeg me met woede mee naar de auto en vertelde me dat het maar eens tijd was om een test te gaan doen.

Ik vertelde hem dat dit in de ochtend moet en ik al had besloten om op goede vrijdag 18 april een test te gaan doen. We zouden namelijk dat weekend naar zijn nicht gaan die in België woont. Omdat ik wilde weten of ik wel of niet kon drinken besloot ik dus die vrijdag ochtend te testen. Ik weet dat het natuurlijk nergens op slaat dat je alcohol belangrijk vind maar iedereen om mij heen weet dus dat ik echt wel een wijntje lust dus zodra ik dit laat staan weten veel van onze vrienden al dat er iets is.

18 april werd ik vroeg wakker en zenuwen namen me over. Ik wilde niet hopen en probeerde de tijd nog even te rekken. Vanaf 4 uur was ik wakker maar nam mij zelf voor niet eerder te testen dan 6 uur. Bang voor de teleurstelling. Eenmaal 6 uur  op de klok besloot ik naar beneden te gaan. Sebas liet ik liggen want tja het is vroeg en het zal toch negatief zijn… het moment van de waarheid…..

en in ene was daar dat ene woordje waar we dus al jaren op gewacht hadden….

Wordt vervolgt…