Vandaag had ik dan eindelijk de uitslag van mijn MRI in het ziekenhuis.
Ergens wisten we het al en waren we al voorbereid hier op maar toch komt het even aan als een lichte klap in ons gezicht!
IVF is de enige manier om nog een 2e kindje te kunnen krijgen.
De arts was duidelijk in zijn verhaal en had ook echt al een goed plan. De Lucrin injectie heeft zijn werk goed gedaan en ik ben nu na maanden lang pijn sinds half februari pijn vrij. Dat er ernstige endometriose is, dat is nu wel zeker en waar het zit is nu ook bevestigd. Een operatie wordt nog even niet uitgevoerd. Dit omdat het geen makkelijke operatie zal zijn en het onze kinderwens nu niet in de weg staat. De pijn is nu onderdrukt door de Lucrin injectie. Zolang ik niet ongesteld wordt is er geen extra schade en is mijn leven draaglijk met de klachten die ik nu heb. Natuurlijk ik heb wel eens last van mijn klachten maar zoals het in februari was, dat heb ik gelukkig niet meer.
Wel zijn er nieuwe dingen aan bod gekomen waar ik en ook Sebas erg verbaasd over waren. Zoals jullie kunnen lezen in de blog: waar het allemaal mee begon was ons verteld na een kijkoperatie dat ik maar 1 eierstok had en de ander was niet volgroeid…
Nu blijkt dit niet helemaal het geval te zijn. De eileider is niet volgroeid maar de eierstok is in goede staat. Het laatste is dus ook heel goed voor het traject waar we in komen te zitten. Beide eierstokken zijn goed en hebben nog genoeg eitjes! Dit alles komt echt ten goede voor een IVF traject.
De arts gaf aan dat hij de kans van slagen groot acht dus dat is erg positief maar toch baal ik er wel even van. Het feit dat het de enige keuze is, is gewoon heel rot.
ik had nog de hoop dat als ik een operatie zou krijgen ik na deze operatie nog een of 2 pogingen kon wagen zoals we Brooklyn hebben gekregen.
Er zijn zoveel verschillende verhalen te vinden over IVF en deze lopen erg uiteen. Ik kan me ook niet goed inbeelden hoe het voor ons gaat zijn. De arts geeft aan dat we al zo’n zwaar traject achter de rug hebben dat dit buiten de puncties om wel mee gaat vallen. Tuurlijk, we gaan weer een avontuur aan met hormonen, afspraken en drukke bedoeningen. Daarnaast natuurlijk puncties en terugplaatsingen maar wie weet is het na 1 terugplaatsing al raak…
Het laatste is wat ik nu nog even voor me hou. Ik probeer me vast te houden aan dat prachtige kleine babytje wat er uit zou moeten komen en ik hou me nu nog even vast aan 1 poging.
Is dit naïef? Ik hoop zelf van niet maar dit zal pas blijken als de eerste poging voorbij is.
Eerst maar volgende week afwachten hoe het is om zelf te prikken…
Voor nu wens ik jullie een fijne avond.
Liefs,
Mandy
Dutch 
English