Waar het allemaal mee begon… de operatie (deel 2)

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

De dag van de operatie:

Erg nerveus en licht bang moest ik mij om 7:30 melden op de dagverpleging.
Ik werd geneveld omdat ik astma heb en ze het optimale willen voor je longen.            Kreeg uitleg en er werd meerdere keren gevraagd wie ik was , dit ter controle dat ze de juiste patiënt hebben. Het enige wat ik erg vervelend vond was dat Sebas niet mee mocht als ik mijn infuus zou krijgen.

Daar ging ik dan. naar de eerste ruimte van het ok, de kamer of eerlijk gezegd ruimte waar zeker 6 a 8 mensen zouden kunnen liggen. In deze ruimte kreeg ik een  infuus in gebracht. Daar lag ik dan te trillen en te shaken van adraline en had het ook nog eens heel erg kout.

Er kwam een vrouw bij mij die mijn infuus ging inbrengen en vroeg mij waarom ik de voorkeur had gegeven aan mijn arm, dit omdat mijn hand hele mooie aderen had. Ik legde uit dat ik heel erg bang was voor het infuus en dat dit eigenlijk het enige is waar ik heel erg tegen op keek.

Zij stelde me gerust en begon met zoeken naar een ader. Ik gaf aan dat ze dan maar de beste moest pakken die ze had, of dit nu in mijn hand of arm was, ik wilde het zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Tijdens het prikken kwam er een couveuse langs met een pas geboren baby’tje. Deze was via een keizersnee ter wereld gekomen en ik had zeg maar de primeur, want papa en mama hadden de kleine nog niet gezien. Tranen over mijn wangen, niet alleen van angst en ontlading maar ook van het gevoel waarom ik daar lag! Ik zag het als een teken van boven, een steuntje in de rug om ook dit te overwinnen. Een herinnering dat dit alles nodig was om mijn grootste wens in vervulling te laten komen.

De zuster snapte eerst niet waar mijn tranen over gingen en na uitleg begreep ze me helemaal en troosten me. Normaal  probeerde ik mijn masker op te laten staan, een echte pokerface maar dit keer lukte dat niet, dit keer kwam het er uit en kon ik het niet meer tegen houden.

Toen eenmaal het infuus ingebracht was, wat  ik echt heel naar vond en echt pijnlijk,. Werd ik naar de 2e kamer gebracht naar de afdeling waar nogmaals alles gevraagd werd en je een kalmeringsmiddel krijgt via het infuus. Voor ik het wist kwam de dokter mij vertellen dat ze naast het kijken in mijn baarmoeder (hysteroscopie) ook de darmen zouden gaan bekijken. ik had zo’n idee ,doe maar want dan heb ik het allemaal maar gehad.

Tijdens de narcose gaf ik aan dat ze normaal tellen van 10 9 8 7 maar terwijl ik zelf zij 10 9, viel ik in slaap en hoorde ik ver weg een lieve grinnik lachje van de anesthesist. Achteraf moest ik daar wel om lachen want ik had achter elkaar gepraat en op dat moment was ik in een keer stil, dus ja dat was zeker een lachje waard. Vrienden en familie weten dat als ik enthousiast ben of nerveus ik ga ratelen, dat was dus nu ook gebeurt.

Eenmaal in de uitslaapkamer werd ik wakker met het idee dat ik heel erg nodig moest plassen. Ik wilde overeind omdat ik dacht dat ik thuis gewoon wakker werd omdat ik naar de wc moest (dit gebeurt thuis namelijk 4x per nacht), 2 handen hielde mij tegen en een zachte stem zei me dat ik moest blijven liggen wat ik was net geopereerd. Het eerste wat ik zei : ik moet echt heel erg nodig, ik moet echt plassen. De zelfde mevrouw gaf aan dat ik een katheter had waardoor dat zo voelde maar dat ik me daar niet druk om hoefde te maken, dat dit gevoel van zelf verdwijnt. Het 2e wat ik vroeg was water, ik had echt heel erg dorst en wilde water drinken.

Ik hoorde via een intercom dat er iemand was om mij op te halen en ik hoopte dat Sebas er was, ik miste zijn rust die hij altijd weet te geven. Ik werd opgehaald door dezelfde vrouw die mij ook had gebracht en dat vond ik wel fijn! Eenmaal weer in de kamer waar alles was begonnen mocht ik nog wat bij komen en ook op dat moment toen ik daar net aankwam belde Sebas al. Er was ons namelijk verteld dat we aan het begin van de middag weer naar huis mochten maar intussen was het al 13:00 en had hij nog niets gehoord. Ik mocht hem ook meteen even spreken.

Het grappige was dat ik nog een beetje high was van de narcose en morfine dus achteraf heeft Sebas heel hard gelachen omdat hij duidelijk kon horen hoe stoned ik was. Eenmaal daar kreeg ik een kopje thee en 3 beschuitjes met kaneel suiker en dit ging er goed in. Ik was nog wat suf maar kon al goed praten met het meisje tegenover mij.Ik was begonnen aan een broodje met kaas maar helaas werd ik misselijk. Na 2x melden dat ik het gevoel had dat ik moest overgeven kreeg ik zon bakje waar je eventueel in kan spugen, het enige wat ik kon bedenken dat een zo’n bakje echt nooit genoeg zou zijn als ik echt zou gaan spugen… ik kon zelf niet naar de wc want ik had nog een infuus en katheter. Na 1,5 uur gaf de zuster met toestemming van de arts mij medicijnen voor mijn misselijkheid. Dit spul werd ook via het infuus ingebracht en voelde enorm kout aan. Het hielp en snel werd er gevraagd of ik nog iets wilde proberen te eten. Omdat het broodje niet lekker viel, ging ik voor een beschuitje met kaas en glaasje met appelsap. Het ging er op zich wel goed in maar ook daar werd ik misselijk van, niet van het eten maar van het bewegen om te kunnen eten.

Al snel wilde ik mij opfrissen en werd de katheter en infuus verwijderd. Mijn hele benen waren blauw, echt smurf blauw! dit kwam als ik het goed heb begrepen door de tubatesten. Op de wc kon ik mij opfrissen maar dit ging allemaal niet zo makkelijk als ik  had gedacht. Ik had het gevoel dat iemand mij in elkaar had geslagen. Het was bij mij ook niet bekend dat ik daarna ook zo veel pijn zou hebben. Eindelijk kon ik zien waar ze hadden gehecht. In mijn navel, onder mijn navel en aan de zijkant van mijn buik rechts. Rechts waren naast de pleister ook plakkers geplakt over de hechting, dit vond ik zelf wat raar omdat de andere 2 plekken dit niet had.

Sebas kon om 16:00 bij me zijn en we hebben tot 17:30 moeten wachten tot we weer naar huis mochten gaan. Mijn eigen arts kwam mij niet de uitslag geven maar de arts die de operatie samen met haar had gedaan. Ze ging bed voor bed haar patienten af. Er werd wel netjes het gordijnen dicht gedaan maar elk gesprek kon je horen, Gelukkig was ik de 3e.

de uitslag:

Wij hebben gekeken maar konden u linker eileider en eierstok niet goed vinden. Als we uw baarmoeder in gingen konden we rechts wel zien dat deze mooi doorliep maar links leek dicht te zitten. Na verschillende houdingen hebben we de linker eierstok goed kunnen zien en moeten we u helaas melden dat deze niet volgroeit is. Wij hebben het vermoeden dat deze nooit goed is aangelegd en dat deze ook nooit heeft gewerkt. De eileider en eierstok  is heel dun en dus niet doorgankelijk, het ziet er uit als een heel klein dun touwtje. Sebas en ik waren over deze uitslag zeer verbaasd! Maar hij is dus niet verkleefd door endometriose, maar heeft nooit gewerkt omdat hij niet volgroeit is? Gelukkig ook goed nieuws, rechts was gezond en doorgankelijk. Over 3 weken moest ik terugkomen bij mijn eigen arts om te bespreken hoe verder.

Het gekke is dat er zoveel puzzelstukjes inelkaar vielen dat Sebas en ik echt stil waren. Pijn tijdens de echo was ook duidelijk voor mij:  als jij vloeistof inspuit voor 2 eileiders en het gaat er maar om een dan verklaart dat mijn pijn rechts en de zware druk gevoel in mijn buik. Ook dat ze vaker mijn linker eierstok niet konden vinden en dat ik minder menstrueerde dan een ander. Eindelijk mocht ik naar huis.

Thuis na de operatie:

Ik had veel pijn en de voorgeschreven pijnstillers moest ik ook echt gebruiken, kon de trap bijna niet op en af lopen en ik was heel moe. Soms ging ik te ver en viel ik bijna flauw. Helaas ben ik 1 week thuisgebleven van mijn werk want ik kon niet op of om, alles was beurs, blauw en pijnlijk.

2x gebeld naar het ziekenhuis of het kon kloppen dat ik nog zo veel pijn had overal en of het klopte dat mijn herstel langer was dan 3 dage, 2x het antwoord gehad dat dit klopte. Dit omdat ze niet alleen een laproscopie hebben gedaan maar ook een hysteroscopie en tubatesten en dat ze ook via de kijkbuik mijn darmen hadden bekeken. Het herstel heeft zeker 2 weken geduurd dus veel langer dat in de eerste instantie was gedacht.

 Word vervolgd….