Waar het allemaal mee begon… (deel 1)

Ik neem jullie mee terug in de tijd  via mijn blog’s: Waar het allemaal mee begon…  let op het heeft dus verschillende delen!

8 jaar geleden deed het naar de wc gaan zo’n pijn tijdens de menstruatie dat ik contact ben gaan zoeken met de afdeling gynaecologie van het ziekenhuis. Waarom gynaecologie zou je zeggen, de reden voor mij was omdat het alleen pijn deed tijdens mijn menstruatie en tja de huisarts wilde mij niet helpen want die dacht dat het gewoon mijn darmen waren…

Binnen 2 weken kon ik terecht voor onderzoeken. Dit vond ik zelf echt heel snel. Ze wilde dan een echo en een inwendig onderzoek doen. Misschien heb ik dan inderdaad zelf te lang gewacht met melden van mijn klacht….?

 Ik schaamde me voor mijn klacht en vond het niet serieus genoeg om te melden maar na 3 jaar pijn vond ik, maar vooral Sebas, het genoeg. Eenmaal in het ziekenhuis was ik natuurlijk bloednerveus ik had nog nooit een inwendig onderzoek gehad en wist ook helemaal niet wat mijn te wachten stond. Ik had echt een hele lieve vrouw als arts ze was recht door zee maar toonde wel begrip en medeleven. Tijdens de echo was het volgens de echoscopist goed en zou het toekomstige kindje in een mooi warm bedje terecht komen. Dit deed mij goed om te horen. 2e onderzoek was bij de dokter zelf, inwendig voor maar helaas ook achter.

Tijdens het kijken met de eendenbek zag ze wat endometriose plekjes op mijn baarmoederwand deze had ze op kweek gezet. Toen het onderzoek achter…. auw auw auw  dat was mijn antwoord en ja dit begreep de dokter ook. Ze had het vermoeden dat ik endometriose had,wat ik zelf eigenlijk al had ingevuld. Ze kon bij het inwendig onderzoek achter iets voelen bij mijn rectum.

Aangezien mijn man en ik toen nog niet echt bezig waren met het krijgen van een  kindje maar ik wel al jaren een hele grote kinderwens had besloot ze om een MRI te maken en bloed te laten prikken als onderzoek samen met het uitstrijkje.

2 weken na de MRI had ik een gesprek met haar in het ziekenhuis, mijn man en moeder waren mee omdat ik dingen nooit zo goed opsla. Uitslag was endometriose maar om beter te kunnen beoordelen zou er een kijkoperatie nodig zijn. Omdat ik hier nogal bang voor was had de arts besloten om eerst overleg te plegen met het vumc. Na overleg was het advies om niet te lang te wachten met deze kinderwens. Tot de keuze gemaakt was om te starten met het krijgen van een kindje moest ik mijn pil doorslikken. Mijn eerste vraag was dus ook of we konden wachten tot na onze huwelijksreis want ik was een paar dagen er voor te huwelijk gevraagd.

Sebas deed aan Re-enactment (vlog komt binnenkort)

Als we na 6 maanden na de eerste echte menstruatie nog niet zwanger waren moesten we een afspraak maken. De kans was dan groot dat ik een onderzoeken zou krijgen en dan waarschijnlijk ook de kijkoperatie. Aangezien wij dat jaar daar op zouden trouwen hadden Sebas en ik besloten dat ik na de bruiloft en huwelijksreis zou gaan stoppen met de pil.

Getrouwd!

22-6-2012 was het dus zo ver! Onze trouwdag.

We hadden echt de dag van ons leven! En kijken hier ook met alle liefde en plezier naar terug.

Huwelijksreis.

Ons huwelijksreis was naar Mexico en hebben ook daar 2 weken echt genoten van al het moois wat onze liefde ons te bieden had en natuurlijk het land.

 

eindelijk gestopt met de pil:

Na ons huwelijksreis ben ik gestopt met de pil dit voornamelijk omdat we eerst ons wilde voorbereiden op ons huwelijk en daarna volledig wilde genieten van ons huwelijksreis. Als je weet dat je gestopt bent en je hebt een soort van deadline ben je eigenlijk al bezig met zwanger worden. In plaats van 6 maanden heb ik zelf besloten om 7 maanden te proberen. Na tempraturen en ovulatie testjes werd ik erg onzeker. Ik had wel elke keer een menstruatie maar niet echt een eisprong kunnen vinden. Elke maand weer die tijd van wachten en de vraag, zou ik nu zwanger zijn… dat sloopte mij echt. Stil en teruggetrokken was ik en kon niet echt meer blij zijn voor andere mensen die wel snel zwanger werden. Ook vond ik dat mijn cyclus heel onregelmatig was soms 25 dagen maar de langste was 68 dagen.

Start van medicatie:

De laatste cyclus van 68 dagen was dus ook een rede voor de dokter om te starten met provera om mijn menstruatie op te wekken, Echter duurde dit allemaal best lang. 10 dagen slikken en 11 dagen wachten op mijn menstruatie! Toen mijn menstruatie eindelijk opgang was gekomen kon ik op dag 3 starten met Clomid dit zijn pilletjes die je hormonen geven om eitjes te laten kweken. Tussen dag 7 en 14 naar het ziekenhuis voor een schuimecho dit was om de doorgankelijkheid te testen. Ik dacht nou dat is fijn geen pijn de arts had mijn namelijk verteld dat dit het nieuwste van het nieuwste was en inplaats van een foto met vloeistof was deze schuimecho zou dus pijnloos zijn… Ik samen met mijn Sebas, allebei best nerveus naar het ziekenhuis. Met de gedachten zou het allemaal nu wel gaan lukken worden we dan eindelijk papa en mama.

Dus wel pijn…. ik snapte er niks van en gaf dit ook aan bij de echoscopist. Haar antwoord was dat dit niet zou moeten kunnen want ze had er maar minimaal ingespoten. Ik was natuurlijk gefrustreerd tegen haar met een duidelijk signaal dat het wel pijn deed waarop Sebas mij ging troosten omdat hij duidelijk zag dat ik pijn had. Ze konden helaas via deze schuimecho niks zien, de vloeistof verdween terwijl dat dit  juist zou moeste oplichten op de echo. Ik zou gebeld worden door de arts met verder de uitslag.

wij zeer teleurgesteld weer naar huis en thuis ook een beetje boos om een aantal dingen die ze hadden gezet tegen ons. Je hebt het mooi verpakt???Het kan geen pijn doen???Ik heb het minimale er in gespoten dat hoor jij niet te voelen??? 2 dagen later was het gesprek met mijn arts: De echo gaf geen duidelijk resultaat en ook zien we geen activiteiten in je follikels dus na de hormoonbehandeling zijn er geen eitjes gekweekt. De uitslag van het onderzoek voor u man is wel goed. Advies van de arts is toch een kijkoperatie want de echo hoort geen pijn te doen en ze durfde nu geen foto met vloeistof te laten doen omdat dat wel een vervelend onderzoek was. Het bleef vanuit mijn kant even stil want ergens wist ik dit al. Gaf ook aan dat ik de dag na de echo nog steeds last had van vervelende pijn.

Toen ging het helemaal snel binnen 2 weken werd ik ingepland voor een laparoscopie. Ze gaf mij een korte uitleg wat er ging gebeuren ,het herstel zou 3 dagen zijn.Alles geregeld gesprek gehad met anesthesist, op mijn werk en Sebas zijn werk de dag vrij geregeld. Blij maar toch ook bang ging ik de 2 weken voor de operatie in.

Wordt vervolgd….

Voor nu dank je voor het lezen.

veel liefs, Mandy