Mijn eerste blog en later een vlog wordt een trip down memory lane.. Bij soms hele simpele dingen sta je in een keer stil en wordt je met de neus op de feiten gedrukt en komt er een besef. Ik had dit keer zo’n moment bij het kopen van kleding. Ik sta in de Hema en ben aan het zoeken naar rompers maar helaas de rompers liep qua maat niet verder door… ja echt. Ik moest ineens uitwijken naar de ondergoed afdeling voor jongetjes.
Ik sta met een pakje met boxershorts en een pakje met hemdjes in mijn handen en ineens komt er dat besef. Het overvalt je en het overrompelt je en onbewust neem je een trip terug in de tijd van dat ze nog heel klein zijn. Dat zijn de momenten dat je dus echt stil staat. Maar goed ik had dit dus bij de zoektocht naar rompers die er niet in zijn maat meer waren. Ik slik en sla 4 boxershorts in en bijpassende hemdjes en ook zijn kleding moet ik een maat groter aanschaffen.
Bij thuiskomst was ik 100 euro lichter en een moment rijker. Het vervolg is dus dat er dan de hele dag van die herinneringen naar boven komen.
De eerste lach.
Kleine dingen zoals het gebrabbel in de buggy op een vliegveld en het overduidelijk is dat hij hele verhalen heeft. 
Moment dat hij voor het eerst echt los zat.
En dan natuurlijk de eerste losse stappen.
Het moment dat hij voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaat en het moment dat hij woorden zegt en dit vervolgt door zinnen en nu hele discussies…. Ik vervolg mijn thuis met de vlog en dat verhaal en na het sluiten van dit onderwerp ga ik mijn zoontje ophalen bij het kinderdagverblijf. Bij aankomst zie ik mijn vriendin met haar man en kinderen naar buiten komen. Haar zoontje heeft vandaag zijn laatste dag gehad en met een blik naar mijn vriendin zie ik dat ze emoties heeft die ik direct ook herken en benoem met een knuffel en glimlach.
Ze schiet vol en ik schiet daardoor ook vol en staan daar beide zonder woorden gebruikt te hebben te huilen. Wij vrouwen snappen elkaar denk ik sneller door deze gevoelens en hoeven er dus geen woorden voor te gebruiken want we snappen het vaak met al een blik naar elkaar. Of zou het gewoon een vriendinnen ding zijn…? Haar man kijkt naar ons en snapt het niet echt.
Een van de leidsters van mijn zoontje komt naar buiten stappen en ziet ons huilen maar ook zij snapt al snel wat er aan de hand is waardoor het vrouwelijk inlevingsvermogen dus weer duidelijk wordt. We vegen onze tranen en beginnen te lachen.
Ons gesprek vervolgt en hebben het over haar zoontje zijn eerste dag op school maandag. Over haar eerste blog die ze net gestart is en over mijn vloggen/bloggen die ik sinds een paar maanden aan het opnemen ben en dit weekend de eerste stap wil zetten met het plaatsen van de allereerste vlog/blog.
Op weg naar huis bedenk ik mij dat het zeer toevallig is dat we alle 2 een moment van stilte mee maken een moment dat er iets veranderd in het leven van onze kinderen waardoor we een trip down memory Lane hebben.
Ook ben ik in mijn hoofd druk aan het dubben hoe en wat ik nou precies wil doen met het vloggen en wat mij zou onderscheiden van alle vloggers die er zijn. Enige wat ik denk dat mij onderscheidt is het proces waar ik in zit, eigenlijk meerdere processen tegelijk.
Ik probeer mijn dagelijkse dingen weer op te pakken maar al snel zie ik meerdere blogs in mijn ogen door alleen al in het verleden te kijken hoe je dit ervaren hebt en hoe ik mijn blog/vlog voor mij zie.
Ik bedenk mij dat ik eigenlijk al jaren blog op babybytes maar dan onder een anonieme naam en hoe ik deze blogs wil gebruiken om mijn verhaal te vertellen maar dan nu niet meer anoniem want tja waar zou ik mij nou over moeten schamen…
Voor nu wens ik jullie nog een fijne dag en hoop ik dat jullie mij gaan volgen hier op mijn website, Instagram, Facebook en natuurijk niet te vergeten mijn YouTube kanaal.
Veel liefs,
Mandy
Dutch 
English