Author: Mandy

Meeste zullen denken een wat? Maar sommige hebben gelukkig al wel eerder gehoord van de term Gender reveal…

Gender reveal is iets typisch Amerikaans.  De Nederlandse vertaling is Geslachtsonthulling. Meestal gebeurt dit met familie en vrienden. De één doet dit heel groot en de ander doet het iets kleiner. Zo kun je het dus ook met ze tweeën doen of met je gezin. Ik wilde bij Brooklyn al een Gender reveal geven. Ik zag het helemaal voor mij maar het liep even iets anders dan gepland en kreeg toen eigenlijk geen kans om het te organiseren. Dit keer besloot ik al voor ik zwanger was dat het door ging no matter what!

Een van de grote redenen was omdat het geen verrassing was dat wij heel graag een 2e kindje wilde. Als je IVF moet ondergaan is die wens geen verrassing meer. Het nieuws dat het gelukt is was natuurlijk leuk om te vertellen maar de grote verrassing was er niet meer bij. Eenmaal de eerste positieve bloedtest besloot ik voorzichtig mij te verdiepen in de kosten en mogelijkheden en zei ik bij het bekendmaken van deze zwangerschap aan vrienden dat er een gender reveal zou komen. In de eerste instantie zou deze pas 26 januari 2019 plaats vinden omdat de december maand al zo druk is. Helaas loopt deze zwangerschap niet echt lekker (kindje gaat goed hoor!) en de grote Gender reveal die ik in mijn gedachte had werd een heel stuk kleiner. Ook eind januari 2019 kwam te vervallen want als ik het in november  al zo zwaar had zal het in januari niet veel beter lopen. Daarom besloten we het toch nog in december te plannen.

Continue reading “Gender reveal…”

Vandaag staat in teken van valentijn. Een dag dat we de liefde vieren en die ene persoon verrassen met een kaartje. Voornamelijk bedoeld om iemand anoniem te laten weten dat je verliefd op ze bent… Toch? Tenminste, dat is wat ik mij nog zo goed kan herinneren van mijn tiener tijd, en daar voor natuurlijk ook al. Ik kan mij een periode herinneren van toen ik denk ik 5-6 jaar oud was en 4x verkering had op het zelfde moment. Iedereen in het zwembad in Spanje kreeg verkering met mij. Oké dat was dan niet op Valentijns dag maar het is een herinnering van vroeger, dat liefde er eigenlijk al heel vroeg in zit. Tuurlijk tonen kinderen liefde voor hun ouders en broertjes of zusjes maar vanaf wanneer krijgen ze die vlinders in hun buik voor een ander? Ik denk dat ze eerst verliefdheid en ik vind je lief/aardig door de war halen. Maar toch, als ik dan filmpjes of foto’s zie van kleine kindjes die elkaar een zoen op de wang geven en de ander een gezichtje trekt dat die het niet zo leuk vind, dan smelt ik.

Continue reading “Valentijn?”

Je zou denken dat als het je 2e baby is waar je zwanger van bent je minder nerveus bent of weet wat je te wachten staat…
Toch heb ik het idee dat ik niet weet wat er zal veranderen. Ik kijk uit naar de komst voor de kleine. Weer zo’n klein hummeltje in huis. Ook erg nieuwsgierig hoe Brooklyn zal reageren en hoe hij zijn rol als grote broer gaat invullen.

Continue reading “Wat vind ik nu weer spannend of waar kijk ik tegen op?”

Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou plaatsen. Maar omdat ik eerlijk wil blijven en weet dat er meer mensen zijn die hier mee kampen hoop ik dat andere weten dat ze niet alleen zijn.

Vele kennen dit wel, je bent op een feestje of bij een vergadering en eigenlijk zegt je gevoel ‘ik wil dit niet. Ik wil in bed liggen en gewoon even alleen zijn en huilen’. Je lacht naar de mensen om je heen maar diep van binnen huil je om wat er in je leven gebeurt.

Je weet dat er op dat moment geen tijd is voor dat gevoel, maar wanneer is dit er dan wel?

Juist, veel tijd om even een stap terug te doen en echt het gevoel verwerken is er niet. Of is dat het moment dat je eigenlijk al te ver bent gegaan? Dat je het besef krijgt dat dit gevoel de oorzaak kan zijn van het niet volledig gelukkig zijn? Veel mensen kampen met een depressie of burn-out, hey hands up als je ook soms kampt met dit gevoel….

Continue reading “Als het gewoon even niet meer gaat?”

Ja ja jullie hebben er even op moeten wachten….
Met TROTS kunnen wij nu het mooie nieuws met jullie delen! Ik ben ZWANGER!

Continue reading “Zwanger!”

Mijn eerste ivf ervaring hebben jullie natuurlijk gelezen. Logisch dat daar natuurlijk een gevolg aan zit. Je gaat tenslotte niet starten met het prikken van hormonen als dit geen doel heeft… Twee en een halve week heb ik moeten prikken met deze hormonen en heb meerdere echo’s gehad. Daarnaast heb ik bij bijna alle echo’s bloed moeten laten prikken om te kijken hoe alle waarden waren. Je voelt je dus met recht een speldenkussen… Op een zondag kregen wij een echo en bij deze echo kwam naar voren dat de gekweekte eitjes groot genoeg waren. Nog een keer bloed prikken en in de middag zouden ze mij bellen met de uitslag en of de punctie gepland kon worden.

Die middag kregen wij het verlossende woord dat ik inderdaad gepland stond voor die dinsdag. Ik moest de afsluitende injectie Ovitrelle plaatsen om 21:00.

Die maandag had ik dus voor het eerst in 2,5 week geen injecties wat dus erg gek is als het je al in een soort van ritme zit.

Daar was dan die dag waar ik zo tegenop keek. De dag van de punctie. We moesten ons om 8:15 melden.
Het hele proces is erg ongemakkelijk. Je komt binnen en meld je aan. Vervolgens krijg je een bandje om je pols en Sebas kreeg een potje, ja ja erg romantisch is het niet. Het is al ongemakkelijk als vrouw maar vergis je niet hoe ongemakkelijk alles is voor de man…

Toen we ons hadden aangemeld en Sebas de ene kant op moest en ik de andere kant wisten we ook niet zo goed hoe we daar op moesten reageren.

Eenmaal opgeroepen werd ik begeleid naar een ruimte met allemaal kleine hokjes met een bed, tafeltje en stoel. Deze kamertjes werden bij de ingang van de ruimte afgesloten voor wat meer privacy met een gordijn.

Ik mocht na dat ik de onderkleding had uitgetrokken plaats nemen op het bed. Nog niet veel later kwam Sebas weer bij mij. Op dat zelfde moment kwam de zuster met de slaaptablet en een verdoving injectie. Fijn nog meer naalden dacht ik.

Gelukkig voelde ik er niks van en ik kan je vertellen dat het ook snel inwerkte. Toch kreeg ik tijdens het inwerken een lichte paniek aanval. Ik had me zo’n zorgen gemaakt over die dag en dit kwam er dus op dat moment ook even uit. Gelukkig werd ik snel rustig maar achteraf denk ik dat dit eerder kwam door de slaappil en verdoving…

Na het inwerken van alles werd ik naar een andere kamer gereden wat dus de punctie kamer bleek te zijn.

Ik werd vriendelijk gegroet maar de arts merkte al snel op dat ik erg nerveus was. Gelukkig werd alles goed uitgelegd en werd ik goed begeleid door de zuster die mij al hielp bij de verdoving. Sebas heeft mij enorm goed gesteund en ik merkte tijdens het hele proces dat hij vaak mijn gezicht weg draaide van dingen zodat ik naar hem keek en niet naar wat er gebeurde. Later hoorde ik van hem dat ik het ook echt niet had willen zien. De punctie naald zat behoorlijk onder het bloed en het was allemaal niet fijn om te zien.

Helaas ging de punctie niet zo vlekkeloos… Ik had veel eiblaasjes en behoorlijk veel vocht. Daarom moesten ze een extra verpakking openen met potjes om dit vocht op te vangen. Tijdens de wissel van rechts naar link werd ik ook onwel. Ik voelde mij misselijk worden en duizelig en hun vertelde mij dat ik inderdaad erg bleek zag. Ik had echt het idee dat ik flauw zou vallen. Het enige wat ik mij bedacht was dat ik er voor gezegd moest hebben dat ze door moesten gaan. Gelukkig trok ik weer wat bij. Na de linker kant was het klaar en ze vertelde mij dat ik het perfect gedaan had. Ik werd weer naar de kamer gereden waar ik eerder was begonnen om even bij te komen. Niet veel later kregen we te horen dat we 10 prachtige eitjes hadden en wel 14 miljoen prachtige zaadcellen. Dit noemde ze een perfecte oogst.

Ik kreeg de melding dat als ik thuis was ik moest gaan starten met de vaginale capsules en dat ik donderdag moest bellen met de vraag of er vrijdag een terugplaatsing zou kunnen plaatsvinden. Ook kreeg ik de melding dat ik echt rustig aan moest doen. Veel rust pakken en goed drinken.

Eenmaal thuis merkte ik dat ik veel pijn had en nam hun advies voor rust en drinken natuurlijk aan. Die woensdag merkte ik dat het echt niet beter ging maar wilde niet zeuren. Wel merkte ik dat werken die donderdag er gewoon niet in zat. Ik kon nog maar net van de bank naar de wc lopen. Pijn en zwakte in het hele lichaam.

Die woensdag nacht ging het slechter met mij en even kreeg ik het gevoel dat ik misschien de spoedlijn moest bellen. Toch wilde ik niet zeuren en probeerde ik rustig aan te doen en wilde ik kijken of ik ondanks de pijn nog wat kon slapen. Toen Sebas rond 7 uur wakker werd vertelde ik hem wat er aan de hand was en hij zei meteen dat ik had moeten bellen. Eigenwijs dat ik kan zijn besloot ik om 8:00 te bellen naar ze.

Het was zeker niet de bedoeling dat ik meer pijn zou krijgen inplaats van minder en ik moest echt om 11:00 komen voor een extra echo. Zo gezegd zo gedaan zijn wij om 11:00 daar geweest en kregen we te horen dat het logisch was dat ik zo veel pijn had. Naast vocht in de buikholte en vergrote eierstokken hadden ze het vermoeden dat er mogelijk met de wissel endometriose geraakt was. Ze moesten ook voor de linker eierstok diep prikken om er bij te komen. Dat verklaarde dus ook waarom ik onwel werd en de naald zo ver onder het bloed zat. Voor de gene die niet willen terug lezen: ik heb een niet volgroeide eierstok links en deze ligt dus niet op de normale plek.

Ik moest nog even bloed prikken en ik mocht niks doen behalve veel water drinken en veel rust pakken. Die middag werd ik gebeld dat de waarde nog niet zo waren dat het gevaar kon wel wilde ze dat ik die vrijdag ochtend (dag later) om 8:00 hun spoed zou bellen om te vertellen hoe het met mij ging. Mogelijk was het dat de terugplaatsing niet door kon gaan. Daarnaast was het logisch dat als ik weer meer pijn kreeg ik natuurlijk eerder moest bellen.

Gelukkig ging het die nacht al beter maar niet perfect. Die vrijdag ochtend belde ik netjes om 8:00 op om wat vragen te beantwoorden. Ik kreeg de vraag of ik dacht dat ik een terugplaatsing aan kon. Omdat dit het gene was waar ik dus zo naar uit had gekeken wilde ik dit natuurlijk erg graag zolang hun ook vonden dat dit medisch verantwoord was qua bloedwaarde.

Die vrijdag middag om 13:30 moest ik mij aanmelden. Je moet dus met een volle blaas daar heen komen alleen dit had ik iets te letterlijk genomen want stond echt op springen. Ik vertelde nog tegen Sebas dat ik bang was dat ik de arts zou onder plassen…

Het leukste is dat het heel kort ik qua tijd dat het in neemt maar voor je gevoel duurt het heel lang. Ook  is  er een aquarium in de wachtruimte wat erg fijn is als je een volle blaas hebt…. We werden opgeroepen en dit keer mochten we direct naar de kamer lopen waar ook de punctie gedaan was. Ik moest mijn onderkleding uit doen en plaats nemen op de zelfde stoel als van de punctie. Hup die benen weer in de beugels. Ja echt charmant is het niet… direct krijg je de embryo te zien en te horen hoeveel je er totaal hebt.

We hadden 8 bevruchtingen waarvan er 5 perfect gedeeld waren en 1-2 nog even hun best moesten doen. De topper van de 5 werd die dag terug geplaatst en daar was dus het fotootje van. Een lichte emotie voelde ik wel want het voelt heel raar. Je ziet een hoopje cellen maar toch voelt het al als jou kindje.

Voor de mensen die willen weten hoe zo’n terugplaatsing gedaan wordt:

Met een echo wordt er gekeken naar een mooi plekje in de baarmoeder. Een dun slangetjes wordt naar binnen gebracht. Eenmaal het juiste plekje knikt de vrouw naar een deur met een raam. Achteraf was het voor ons dus duidelijk dat dit het laboratorium is. Na ongeveer denk 5 min komt er een vrouw binnen met de embryo in een spuitje. Ze vraagt nog even jou gegevens na en zodra dat bevestigd is spuiten ze het vloeistof met dus de embryo in het slangetje. Op de echo zie je een beetje een verlichting komen en daar wordt ook een echo foto van gemaakt. Vervolgens wordt het slangetje en de eendenbek er uitgehaald en wordt er door de laborant nog even in het laboratorium gekeken of het slangetje echt leeg is en of er geen embryo is blijven hangen. Zodra we te horen kregen dat het inderdaad er echt uit was mocht ik mij aankleden en mochten we naar huis.

Eindelijk kon ik plassen en hadden we een apart gevoel bij alles. Die aankomende weken stond in teken van rust en wachten. Tuurlijk zijn die zo genoemde Wachtweken niet echt een rust periode. Je moet namelijk 3x per dag 2 capsules vaginaal inbrengen en door deze hormonen voel je je echt zwanger. Ik kreeg na deze terugplaatsing het advies om de aankomende dagen toch weer rust te nemen. Ook omdat ik blijkbaar bekend stond als een bikkel in de kliniek werd mij dit meerdere keren verteld.

Ik kreeg de datum te horen dat ik langs moest komen om bloed af te nemen. Een gewone zwangerschaps test was door de hormonen niet mogelijk vandaar dat ik echt bloed bij hun moest afnemen. Omdat alles niet echt romantisch is en we het nodig vonden om weer even tijd voor elkaar te hebben besloten we dat als ik mij een beetje goed voelde we dat weekend er op samen weg zouden gaan. Gelukkig voelde ik mij 1,5 week na de punctie weer wat beter. Had nog hier en daar wel wat pijn maar het was te doen met paracetamol. Dat weekendje weg met ze 2e is dus ook doorgegaan. Even romantisch samen zijn alleen voor mij dan echt zonder wijn 😉 .

Die woensdag na dat weekendje weg moest ik naar het ziekenhuis komen om bloed te prikken en die middag werd ik gebeld met de uitlag….

wordt vervolgd….

Liefs, Mandy

 

De afgelopen maanden zijn wij bezig geweest met IVF. Naast dat dit veel tijd vergt en behoorlijk wat energie gaat dit hele traject je niet in de koude kleren zitten. Toch deel ik graag met jullie onze eerst ervaring..

Tijdje terug hebben we de eerste start echo gehad voor IVF. Op deze dag moest ik gaan spuiten met de Decapeptyl, dit ging dus zonder problemen. Het is een enkele injectie die ik tot de punctie dagelijks moest prikken maar de vloeistof is wel iets pijnlijker dan de Lucrin.

Ik had op de dag van de echo toch nog even wat uitleg gevraagd over de injecties om me weer wat zekerder te voelen als ik ze ook echt moest gaan prikken. Toch ging het niet helemaal goed….

Die vrijdag na de eerste echo moest ik naast dus de Decapeptyl ook de Gonal F gaan spuiten. De hele dag had ik dit al in mijn gedachten en de hele dag merkte ik dat hoe verder ik naar die tijd ging ik nerveuzer werd. Ik had het ziekenhuis al gebeld met wat vragen. Ik zou namelijk zaterdag naar de sauna gaan. Ik had mij voorgenomen nu ik nog nog niet zwanger ben ik wel voor het hele gebeuren even wat ontspanning kon gebruiken. Daarom had ik besloten om lekker een dagje sauna te pakken. De vragen die daarom gesteld moesten worden waren : het is 1 uur rijden moet ik de injectie echt in een koeltas vervoeren… antwoord was overigens ja.  2e vraag was of de injectie ook echt aan de zelfde kant moest zetten of dat ik dat mocht afwisselen met de ene aan de ene kant en de andere aan de andere kant, en dat antwoord was dat dit mocht.

De hele dag voelde ik de spanning al opbouwen en waarom? Geen idee maar ik voelde het gewoon. Toen eenmaal de tijd was aangebroken om de injectie’s te zetten begon ik maar even met de Decapeptyl want deze had ik dus al 1 x eerder gedaan.

Oke dus dan door naar de Gonal F….. Instellen op het aantal wat ik moest spuiten… Injectie plaatsen en op de knopdrukken…………….. F*ck waarom hoor ik geen klik? Ik voelde dus de paniek omhoog komen en snapte het in de eerste instantie gewoon niet. Waarom hoor ik geen klik! Hij staat wel op nul dus dat is goed… Maar het lijkt wel alsof hij bijna leeg is. Dat kan toch niet! Er hoort maat 150 uit te zijn niet 750…. PANIEK dus! Ik voelde de bloed uit mijn lichaam trekken en wilde rennen naar Sebas. Die zag mijn paniek maar bleef wel rustig. Ik begon te huilen en een beetje te hyperventileren. Oké ik bel gewoon het spoednummer van de kliniek op.

Volledig in paniek kreeg deze meneer mij aan de telefoon. Het blijkt de afdeling gynaecologie te zijn, deze gynaecoloog schrijft het wel voor maar weet niet wat er moet gebeuren als iemand een overdosis heeft genomen.

Na hun overleg werd ik terug gebeld. Geen paniek. Ik moest de spuit even bewaren en morgen even bellen naar de kliniek zelf. Zij zullen mij verder informeren hoe verder maar kans is aanwezig dat je Morgen (zaterdag) even langs moet komen voor het beoordelen hoeveel er nu precies uit is gegaan. Daarnaast acht hij de kans groot dat ik de volgende week nog voor wat extra echo’s moet komen.

 

 

Even korte info wat de Gonal F doet:

De Gonal F is een onderhuidse injectie met Follikel stimulerende Hormonen. De Jip en Janneke taal is dat deze injectie de eitjes kweekt.
De dosering wordt bepaald door de arts en afhankelijk van de echo wordt er bepaald of de dosis moet worden aangepast. Het was voor mij dus de bedoeling dat ik 150 per dag zou spuiten maar helaas was dit dus waarschijnlijk 750 geworden. Hoe dit fout is gegaan… Ik dacht dat de pen eerst aan de achterkant naar achteren getrokken moest worden voor ik deze dosis zou spuiten.

Ik voelde me goed gelukkig maar ik voelde mij echt heel dom dat ik die ene stap die denk wel 3x verteld is had overgeslagen. Wat het gevolg zou kunnen zijn dat wist ik niet want dit was de eerste keer dat ik de Gonal F moest spuiten. Een ding is zeker: dit vergeet ik natuurlijk nooit meer!

Ergens bedacht ik mij dat ik het raar vind dat er geen beveiliging op zo’n spuit zit dat je alleen kan injecteren als je echt alle stappen heb gezet. Dus: injectie naald er op schroeven, instellen, naar achteren trekken en dan pas spuiten…

Helaas is het dus zo dat het heerlijke dagje naar de Sauna niet door is gegaan want die zaterdag had ik gewacht tot ik hoorde wat ik moest doen en die zondag moest ik met koelbox naar de kliniek toe.

Eenmaal daar aangekomen werd duidelijk dat je verschillende spuiten hebt. 1 van 900 eenheden en een van bijv 300. Wil het zo zijn dat ik beide heb mee gekregen maar mij dit niet was verteld. Als leek weet je dit niet en is het logisch dat je in paniek raakt want je denkt dat je een overdosis hebt gehad.

Gelukkig viel het dus mee. Enige nadeel was dat ik dus een keer minder gespoten had want dat was het advies van zaterdag, dat ik een keer moest overslaan tot ze wisten of ik inderdaad een overdosis had gekregen. Later bleek zelfs dat die stap waarvan ik dacht dat het fout was gegaan niet eens in de stappen zit… De zekerheid die ik had opgebouwd met het prikken was in een klap weg en de eerst volgende keren heeft Sebas bij mij gestaan en meegekeken.

wordt vervolgd…

Liefs, Mandy

 

Afgelopen weken was ik druk in de weer met het voorbereiden voor ons vertrek naar de nieuwe Centerparcs Villages nature Paris vlak bij Disneyland Parijs.
Lijstjes maken met wat ik allemaal moet doen en lijstjes maken wat we allemaal willen mee nemen…
Juist toch best stressvol als je alles moet bedenken wat je misschien nodig zou kunnen gaan hebben op vakantie.
Het begint bij mij altijd al weken er voor. Ik ben al aan het uitzoeken wat we er kunnen gaan doen en wat er te bezichtigen is.
Ook dit keer was ik al ruim van te voren druk alles aan het uitzoeken.
Dit keer voor Disney. Ik had alle plattegronden uitgeprint en er bij geschreven waar we in konden met Brooklyn en wat ik hoopte te kunnen gaan zien.
Wat denk je…. Juist vergeten mee te nemen. Al dat werk voor niks geweest!
Nu maar hopen dat al mijn werk mij zal gaan helpen om nog te weten waar hij wel en niet in kan.
Een dag voor de vakantie ben ik al druk bezig met alles inpakken en klaar zetten.
Ik pak altijd genoeg in voor mijzelf en voor Brooklyn maar ook voor Sebastiaan denk ik al vooruit en vraag ik daarna of Sebas er nog iets aan wil toevoegen.
Zo’n vakantie naar Centerparcs is leuk maar je moet natuurlijk zelf je eten maken dus ook voor de aankomende dagen had ik bedacht wat we zouden gaan  eten. Ik bedenk dan makkelijke gerechten en neem voor de eerste ochtend ontbijt mee. Eigenlijk de Hollandse dingen gaan dan in het krat zoals hagelslag en pindakaas 😉
De avond voor vertrek nog voor we gingen slapen hebben we nog even alles opgeruimd en schoon gemaakt in huis. Daarnahebben we voor wat kon de tassen en koffers al ingeladen zodat we dat niet vroeg in de ochtend moesten doen.

Dan breekt de dag van vakantie aan! 5 uur ging mijn wekker! Geloof mij dit is echt geen tijd dat ik vrolijk wakker wordt ook niet als ik op vakantie ga hahaha.
Ik ben me zelf gaan opfrissen en aankleden en heb na het tandenpoetsen de laatste dingen ingepakt.
Hup Brooklyn wakker maken want ook hij moet natuurlijk mee 😉
Eenmaal beneden heb ik de broodjes gesmeerd en alles in de koeltas gedaan van wat er mee moet aan gekoelde spullen.
De aller laatste spulletjes inladen en hup de auto in. Maar 10 minuten later dan gepland. voor ouders is dat echt een beloning waard…

De heenreis ging op wat kleine opstoppingen na perfect en ook Brooklyn heeft het echt geweldig gedaan. Toen waren we de weg kwijt… ja het is een nieuw park dus onze navigatie was nog niet echt bekend met de nieuwe wegen wat tot gevolg had dat we wat verdwaald waren op 10 min afstand van het park.
Daar waren we dan eindelijk! We werden echt vriendelijk ontvangen met wat duidelijke uitleg over het park, waar onze appartement was en waar we onze auto kwijt konden. We konden ook al het park op en als we wilde gebruik maken van al het moois van het park. We mochten al zwemmen als we wilde maar moesten echt wachten tot 15:00 tot we ons appartement in mochten.
Het was nog maar 40 min wachten dus we besloten om alvast wat rond te kijken. Al meteen viel ons op hoe mooi het er is.

Snel vonden we een Bike service gebouw waar je dus fietsen kon huren.  Brooklyn vond natuurlijk meteen een fietsje en ja deze hebben we ook voor hem gehuurd. (Even ter info : Brooklyn kan sinds kort echt goed fietsen met zijwieltjes) Helemaal in de wolken met zijn fiets konden wij goed rond kijken en al snel was de tijd aangebroken om het appartement te gaan bekijken.

 

Op wat kleine dingen na (echt kleine dingen!) is echt echt prachtig!
Sebas had er al eerder aan gedacht om wat kabels mee te nemen zodat we via onze pc ziggo konden kijken dus ja heerlijk Nederlandse tv 😉

Eenmaal alle spullen uitgeladen konden we onze zwemspullen pakken om maar snel lekker te gaan zwemmen. Tuurlijk moest Brooklyn op de fiets maar op zich was het nog geen 10 min lopen vanaf ons appartement. We liepen dan langs het meer en er was een soort van boulevard met winkels en restaurant dus dat hebben ze echt heel leuk gedaan.
Ook het zwembad is echt prachtig en wat vooral echt super is, is het buitenbad! Meeste Centerparcs parken hebben wel een klein buitenbad of wildwater baan maar niet zo groot als deze.

Na 1,5 uur zwemmen hebben we ons weer lekker omgekleed en besloten dat we maar eens lekker richting ons appartement zouden gaan om een hapje te gaan eten want intussen was het al weer half 6.
Na het eten was Brooklyn dood op en viel als een blok in slaap.
We hebben zijn fietsje binnen gezet maar wel op slot! Dit omdat (klein nadeel) de deuren kunnen van binnen uit niet op slot en ik een Toch wel lichte paniek aanval kreeg over het idee dat Brooklyn de volgende ochtend zou besluiten om zelf het park te gaan verkennen…..
Dus we hebben de fiets op slot gedaan en voor de deur gezet. Als hij die moest weg zetten horen wij dit zeker weten!

Op dag 2 zijn we eerst heerlijk gaan ontbijten en zijn meteen naar het zwembad gegaan want het weer was echt heerlijk. Na een paar uur zwemmen besloten we dat we wat boodschappen moesten gaan doen en hebben een ritje buiten het park gemaakt naar een mega supermarkt.

Voor mensen die in Frankrijk zijn geweest weten hoe groot deze kunnen zijn. Voor mensen die dit niet weten: je kunt er bij wijze van een boot kopen als je wil… het is dus geen standaard winkel en al snel kun je er zo dik 1 uur lopen om al je boodschappen te halen. Terug bij het huisje hebben we besloten lekker wat te gaan eten en Brooklyn mocht daar in bad en ging rond zijn normale bedtijd naar bed dus rond 19:00 a 19:30. De avond konden we afsluiten met een Film op de Nederlandse tv.

Ook de volgende dag (donderdag) besloten we na het ontbijt lekker te gaan zwemmen daarnaast hadden we om 15:00 een Jeep gehuurd voor Brooklyn. Ze hadden daar ook een Grote Boerderij met een indoor playground dus voor we naar de Jeep gingen besloten Sebas en ik bij deze indoor Playground een bakkie koffie te halen en Brooklyn even te laten spelen. Na het spelen hup naar de Jeep en man o man wat vond Brooklyn dit geweldig! 30 min lang mocht hij dus zelf sturen en gas geven. Sebas had wel een soort Noodknop voor het geval er iets mis ging of dreigde te gaan. Brooklyn vond het heel moeilijk om afscheid te nemen van deze Jeep maar gelukkig duurde dit niet al te lang, want al snel zat hij op zijn fiets om maar weer even te gaan spelen.

We wilden heel graag de volgende dag naar Disney en konden online kaartjes kopen en bij de receptie uit laten printen. Na het spelen gingen we weer lekker naar het Appartement om te eten en natuurlijk het bad/bed en film ritueel te herhalen 😉

Op 22 juni (vrijdag) waren Sebas en ik 6 jaar getrouwd!  Disney! Bij het ontbijt besloten we Brooklyn te vertellen dat we Lightning Mcqueen gingen ontmoeten en Spiderman. Eenmaal daar aangekomen hebben we echt de tijd van ons leven gehad! Brooklyn was helemaal in de wolken en door zijn geluk was mama best even emotioneel. Want je kind zo gelukkig zien maakt dat je dit geluk dubbel zo hard voelt!  Mocht je willen weten hoe Disney was? Daar komt een vlog over 😉

Al met al was Brooklyn wakker tot 21:00 en toen vroeg hij of hij even mocht liggen in de kinderwagen, hij draaide zich een keer om en sliep. We hebben toen nog getwijfeld of we naar huis moesten gaan maar ik wilde heel graag het licht/vuurwerk show zien. Even naar de Starbucks voor een kop koffie dan maar. Onderweg merkte ik op dat alle peuters en kleuters in buggy’s lagen te slapen en moest daar eigenlijk wel hard om lachen. Ik zei tegen Sebas “wat zijn we eigenlijk slechte ouders he”… we blijven tot het bittere einde! Een man moest lachen en zei: ” je moet toch het kaartje er uit halen he? 😉 ” Ik kan je vertellen…. Het is het wachten waard geweest! Het is echt prachtig!

Door het geluk gevoel wat we hebben gehad zou ik heel graag nog een paar dagen gaan en ja dan zeker nog een keer naar Centerparcs Villages nature.

De dag na Disney hebben we eerst rustig opgestart en weer lekker wezen zwemmen, na het zwemmen zijn we weer bij de boerderij geweest en heeft Brooklyn weer heerlijk gespeeld en als afsluiter hadden we nog 1x een Jeep gehuurd.

De laatste dag van vakantie is eigenlijk de herhaling geweest 😉 Ontbijten, zwemmen, spelen en daarna hup in de auto terug naar huis. Dit keer besloten we om de tolweg te vermijden zodat we misschien nog mooie plekken tegen zouden komen. Het was inderdaad een prachtige route maar wel dus wat langer dan gepland. Brooklyn heeft het zonder zeuren of piepen uit gezeten en we zijn zelfs op een rit van 7 uur maar 1x gestopt!

in tegenstelling tot de vorige vakantie in Centerparcs heeft Brooklyn bijna geen vervelend gedrag getoond. Hij is echt super lief geweest wat ons natuurlijk super trots maakt.

Al met al is mijn advies: Centerparcs Villages nature: top! echt doen! prachtig.

Disney met een 3,5 jarige? Ja doen! wij hebben de grote attracties niet eens gemist en willen misschien dit jaar nog een x gaan!

Veel liefs,
Mandy

 

Zoals jullie hebben gemerkt is het even stil geweest op mijn blog en mijn vlogs.
Dit had een reden. De laatste anderhalve maand is er best veel informatie op ons af gekomen en dit kosten mij even wat tijd om te verwerken.

Ik had natuurlijk al wel een blog geschreven over het IVF traject waar wij binnenkort mee gaan starten, maar ik schreef dit eigenlijk op automatische piloot en dus zonder gevoel.

Op vakantie merkte ik dit pas echt. Ik had dus even wat rust nodig. Al voor mijn vakantie merkte ik dat het schrijven lastig ging en dat het editen van mijn vlogs ook niet soepel verliep. Later bedacht ik mij dus pas dat het misschien wel de vermoeidheid was en alle drukte rondom het ziekenhuis. Maar ook de opmerkingen van een aantal mensen.

Of het toeval was of dat het zo moest zijn weet ik niet, maar op de dag van Disney, nog voor ik Disney in liep was mijn batterij zo goed als leeg…. Yup mijn telefoon moest op batterij bespaar modus. Ik kon hem dus niet gebruiken om te filmen en foto’s te maken.
Ik had hier echt de pest in maar nu denk ik: dat was best genieten. Sebas heeft gelukkig nog wel veel filmpjes gemaakt van Disney en zelfs de hele avond show (vuurwerk) gefilmd. Ik kan dus nu even goed nagenieten van al het leuks wat we gezien hebben. Deze Vlog is dus ook in de maak. Ook hebben we natuurlijk veel dingen van de vakantie gefilmd enz.

Toch vond ik het wel een soort van falen voor mij zelf dat ik nu al behoorlijk wat weken geen vlog had geplaatst en dat in mijn gevoel mijn Blogs ook achter liepen.

Oké ik weet het, het is niet alsof jullie met smart zitten te wachten op weer een verhaal van mij… maar toch vind ik het leuk om mensen te betrekken in mijn verhalen. Mensen die mij in het dagelijks leven kennen weten dat ik behoorlijk van praten hou… Goh echt? ja echt! Ik kan doorpraten zonder adem te halen of bijvoorbeeld 5 min in een zin proppen…

Dat ik nu een blog gestart ben en een vlog kanaal, kwam voor velen wel even onverwachts aan want ik praat toch dagelijks dus waarom ook nog schrijven en filmen…. En de vragen die ik kreeg was: wil je aandacht? Of hou je van de spotlights? Vindt je jezelf echt interessant genoeg?

Wat zij echter niet wisten was dat ik al jaren aan het schrijven was en sinds 1 jaar al dingen aan het filmen was. Dat ik dit nu deel is geen schreeuw om aandacht! Al blijft het bij 13 subscribers op youtube of maar een volg op Facebook of Instagram, Prima. Waarom ik mijn verhaal deel en mijn vlogs van dagjes uit? omdat ik het 1: leuk vindt om te doen en 2: al zou ik maar 1 vrouw in de wereld bereiken die mijn verhalen leest en denkt: blij dat ik niet de enige ben… Dan heb ik mijn doel al bereikt. Waarmee ik het antwoord al geeft op of ik van de spotlights hou… dit geeft ik een ja en nee.  Vind ik mijzelf interessant genoeg? nee niet echt. Denk ik dat ik op dit moment genoeg mee maak wat interessant is om te lezen? ja denk ik wel. Al zou het zijn dan ik begrip kan geven aan het moederschap en bijvoorbeeld in mijn geval IVF dan is dat al goed.

We vergeten vaak dat als we open en eerlijk naar elkaar zijn je het meeste bereikt maar ook erkenning en begrip kan krijgen. Daarnaast kan open en eerlijk gedrag een ander helpen.

Maar goed het is dus stil geweest en dit was voor mij echt wel even goed. Even rust en kijken naar wat ik echt wil. Ook omdat mensen mij aan het twijfelen hadden gebracht met de vragen waarom ik dit eigenlijk doe.

Ik ben terug gaan kijken naar mijn anonieme blogs, naar de tijd dat ik dus kon schrijven wat ik wilde want van niemand kreeg ik de vraag waarom of de vraag gaat dit over mij… Ik bedenk mij nu dat al leest niemand mijn verhalen ik het doe voor mij zelf en misschien voor die 1e vrouw in deze wereld… het gaat dus niet over een ander en gaat over mij. Nee ik schrijf dus niet over iemand anders al hoewel ik soms de ervaringen van andere meeneem in mijn beoordeling of verhaal.

Immers zijn de mensen in mijn omgeving ook de mensen die mij laten twijfelen of mij juist de kracht geven om door te zetten.

Zo ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mijn IVF-traject wel ga bloggen maar niet vloggen (dus wel schrijven maar niet filmen) Eerst was ik echt overtuigd dat ik mijn hele IVF wilde filmen en wilde vastleggen, we hebben zelfs gesprekken gehad met een tv-zender.  Misschien dat ik mijn vlogs ook wel doe (voor mij zelf) en ja misschien dat ik dat ooit wel ga plaatsen. Voor nu heb ik besloten om de filmpjes even voor mij zelf te houden.

Wel zal ik natuurlijk blogs schrijven en jullie hierbij betrekken.
Soms heb je even tijd nodig om te zien waar je heen wil en wat je wil doen. Op vakantie was dus ook het moment dat ik tot deze conclusie kwam. Ook heb ik weer geleerd dat de meningen van een ander minder hard mee telt dan je eigen gevoel en hart volgen. Tuurlijk kunnen mensen je van gedachten doen veranderen maar het belangrijkste is altijd: volg je hart!

Wel zal ik vlogs blijven plaatsen als er een vlog beschikbaar is en ja ik blijf dus ook gewoon dingen filmen.
Voor nu krijgen jullie eerdaags een nieuwe vlog en zeker een nieuwe blog uit het verleden.

Bedankt voor het volgen en liken van mijn posts.
Liefs, Mandy

Afgelopen dinsdag hadden we de eerste afspraak met een IVF-arts.

Het was een duidelijk verhaal, maar mijn god, wat een informatie krijg je over je heen.

Veel vragen die dan ook opspelen in de spreekkamer en gelukkig werd er duidelijk echt tijd genomen om ons zo goed mogelijk in te lichten en wat nog fijner is, is dat ze je uitleggen dat ze je stapsgewijs inlichten en voorbereiden ook al hebben ze nu alles verteld.

Onze eerste echo met betrekking tot IVF zal dus ook al in juli plaats vinden dit is dus DE start van het IVF traject. Na deze echo als ik thuis kom ga ik starten met de eerste hormoon, de Decapeptyl. Deze heeft ongeveer dezelfde werking als de Lucrin (overgang) een dag later komt daar een 2^e injectie bij de Gonal F deze stimuleert de follikel. Ja je leest het goed, 2 injecties zal ik moeten zetten, en dat met een naaldenangst.

Gelukkig heb ik al eerder de Lucrin zelf gezet en dit ging zonder problemen. De naalden die ik gezien heb in de spreekkamer zijn echt ieniemienie vergeleken met de Lucrin.

Om de 5 dagen krijgen we een echo om te checken hoe de eicelstimulatie gaat, gaat het goed blijft de dosering hetzelfde maar gaat het te snel passen ze het naar beneden aan (nee, de 2 injecties blijven hetzelfde alleen de hoeveelheid wordt aangepast) maar het kan ook zijn dat het te langzaam gaat en dan zullen ze de hoeveelheid verhogen. Zodra er genoeg eitjes zijn word ik gebeld dat ik moet prikken met een nieuwe injectie, de Ovitrelle. Deze is 36 uur voorafgaand van de punctie en is zeg maar de afsluitende injectie en zet de allerlaatste eirijpingsfase in gang.

De info die ik op dit moment gekregen heb over de punctie is dat deze inderdaad niet pijnloos is maar je krijg wel zware morfine in de bil gespoten en een slaaptablet zodat je suf bent maar wel aanwezig. In geval van de punctie weet ik dat ik wel nerveus zal zijn maar ik moet in mijn gedachten houden dat het een korte ingreep is die gedaan moet worden om onze wens in vervulling te laten gaan!

Na de punctie op dezelfde dag start ik met 2 Utrogestan capsules deze dien ik dan 3 maal daags vaginaal in te brengen hier mee stimuleer je het baarmoederslijmvlies.

Het laatste moet ik doen tot de zwangerschapstest in het ziekenhuis wat ongeveer 14 tot 16 dagen zal zijn na de terugplaatsing.

Het is dus een best spannend traject met veel afspraken en vooral veel injecties en hormonen enz.

Mocht de eerste poging niet gelukt zijn is het afhankelijk van mijn klachten of ik bijvoorbeeld weer even aan de Lucrin injectie (injectie om in de overgang te komen/zijn) moet voor 1 maand voor we verder gaan met de volgende pogingen.

De volgende pogingen zullen overigens ook iets anders lopen omdat er hopelijk bij deze eerste poging meerdere goede Embryo’s zullen zijn, afhankelijk van het aantal goede embryo’s weet je ook hoeveel pogingen er zijn zonder punctie.

Als er bijvoorbeeld bij de eerste punctie heel positief 8 embryo’s zijn heb je dus 8 pogingen tot een nieuwe punctie. Er zijn 3 puncties die worden vergoed.

Al met als dus veel info maar wel een duidelijk verhaal.

Wat wel een ander verhaal is maar eigenlijk even belangrijk is de vraag:

Wat als je zwanger bent geworden en er blijven nog een aantal gezonde Embryo’s over en je weet zeker dat je geen 3^e kindje meer wil wat ga je dan met deze embryo’s doen?

Ik had er wel eens eerder over gehoord en kon mij toen al voorstellen dat deze keuze erg lastig te maken is.

Je hebt 4 keuzes:

1: De embryo’s kunnen worden gebruikt voor een ander paar met infertiliteitsprobleem (embryodonatie)

2: Het in kweek brengen van embryonale stamcellen voor geneeskundige doeleinden, medisch- en biologische wetenschappelijk onderzoek en onderwijs

3: Het verrichten van volgens de wet toelaatbaar wetenschappelijk onderzoek

4: Dienen te worden vernietigd.

Zoals je kunt lezen gaat het dus om Embryo’s en niet om zaadcellen of een eicel.

 

Ik vind dit toch een van de lastigste keuzes die ik voor mij heb gehad in het traject om zwanger te worden.

 

In mijn idee de onderstaande voor en nadelen op een rij:

1: voordeel is dat je iemand ander kan helpen hun grote wens in vervulling te laten komen. Omdat je weet hoe het is om moeilijk zwanger te worden weetje dat als dit je enige optie zou zijn je enorm dankbaar zou zijn als je een embryo kan krijgen. Ook zijn er niet heel veel embryo’s beschikbaar dus een wensmoeder krijgt maar maximaal 2 terugplaatsingen van een gedoneerd embryo dus als wij bijvoorbeeld 6 embryo’s over hebben helpen we 3 wensmoeders. Het heeft ook een strenge selectieprocedure dus je komt alleen in aanmerking als het echt niet anders kan.

Het nadeel is dat je weet dat als er een poging bij dit stel lukt er een biologisch kindje rond loopt van Sebastiaan en mij… Nadeel is dan ook het volgende wat en korte tekst is over de wet donorgegevens kunstmatige bevruchting: Volgens de wet Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting hebben kinderen die uit donorembryo’s zijn ontstaan het recht om hun donatieouders op te sporen. De donatieouders verstrekken bij het begin van het donorschap persoonsidentificerende gegevens zoals naam, geboortedatum en adres. Daarnaast verstrekken zij enkele uiterlijke, sociale, medische en persoonlijke gegevens. Wanneer er een kind is geboren worden deze gegevens naar de Stichting Donorgegevens verzonden. Kinderen vanaf twaalf jaar kunnen vragen om nietpersoonsidentificerende gegevens om een eerste indruk te krijgen van hun biologische afkomst. Als een kind zestien jaar is, kan het een verzoek om persoonsidentificerende gegevens indienen.

2: voordeel is dat het in sommige gevallen erg goed is dat er onderzoeken gedaan worden want met deze wetenschappelijk onderzoek is het mogelijk geworden dat wij ivf kunnen krijgen.

Dit geld dus overigens ook voor keuze 3!

Ik heb me er iets in verdiept en in geval van de laatste studie vind ik dat ze wel goed werk verrichten. Bijvoorbeeld het onderzoek om te kijken of ze een embryo kunnen aanpassen voor stellen met een ernstige erfelijke ziekte. Door dit onderzoek is het misschien mogelijk dat we over 10 jaar deze mensen ook een kindje kunnen geven zonder de angst dat de erfelijke ziekte wordt overgedragen.

Het nadeel voor dus 2,3 en 4 is:

Het is je kindje, ja ik weet het! Het is een embryo maar het is een embryo wat een kindje zou zijn van ons. Het is ondanks dat het nog geen echte hartslag heeft in mijn gevoel al wel een leventje, echt een kindje van ons! En 2^enadeel is dat je dus niet precies weet welke onderzoeken ze doen met deze embryo’s en of ze misschien over tig jaar worden gebruikt om zonder zwangerschap te laten volgroeien of zo iets. Ja ik weet het erg science fiction qua gedachten. 

Maar goed op dit moment gaan we ons lekker voorbereiden op een weekje weg met ze 3^e en genieten van elkaar!

Voor nu heb ik jullie dus weer even ingelicht over hoe het nu gaat 😉

Liefs,

Mandy